اطلاعات داروی آمینو اسید
دارو مورد نظر را انتخاب کنید
موارد و مقدار مصرف:
الف) آنسفالوپاتي كبدي در بيماران مبتلا به سيروز يا هپاتيت؛ تغذيه حمايتي.
بزرگسالان: مقدار g/day 120-80 (18-12 گرم نيتروژن) مصرف مي‌شود. معمولاً، 500 ميلي‌ليتر اسيدآمينة تزريقي با 500 ميلي‌ليتر محلول دكستروز 5 درصد مخلوط مي شود و طي 24 ساعت تزريق مي‌گردد. الكتروليتها، ويتامينها و عناصر ضروري مورد نياز را مي‌توان به اين محلول اضافه كرد.
ب) تغذيه حمايتي، تكميلي و حفظ پروتئين بدن، از راه تزريق وريدي، براي تأمين تغذيه و متابوليسم طبيعي.
بزرگسالان: مقدار g/kg/day 5/1-1 تزريق وريدي مي‌گردد.
كودكان: مقدار g/kg/day 3-2 تزريق وريدي مي‌گردد.
توجه: مقدار مصرف براساس پاسخ باليني و متابوليك، كه در اثر تعادل نيتروژن و وزن بدن به وجود مي‌آيد، تنظيم مي‌گردد. مي‌توان برحسب نياز الكتروليتها، ويتامينها و محلولهاي كالري‌زا غيرپروتئيني را به محلول اضافه كرد.
موارد منع مصرف و احتياط:
موارد منع مصرف: كاهش حجم خون در گردش، نقص مادرزادي متابوليسم اسيدهاي آمينه، حساسيت مفرط به هر يك از تركيبات اسيدآمينه، نارسايي شديد كليوي، بيماريهاي شديد كبدي، آنسفالوپاتي كبدي، اغماي كبدي، زيادي آمونياك خون (همراه با فرمولاسيون عمومي). در بيماران مبتلا به عدم تعادل شديد اسيد- باز و الكتروليتها، زيادي آمونياك خون (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي نارسايي كليوي به كار مي‌روند). در بيماران آنوريك (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي آنسفالوپاتي يا نارسايي كبدي به كار مي‌روند). در بيماران آنوريك، اغماي كبدي و عدم تعادل شديد اسيد- باز و الكتروليتها (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي استرسهاي شديد متابوليك به كار مي‌روند).
موارد احتياط فراوان : همراه با سديم در نارسايي مزمن قلب، نارسايي كليوي، خيز همراه با احتباس سديم، سطوح بالاي ازت اوره خون (BUN)، در اثر مصرف زياد پروتئين (در صورت افزايش مداوم سطح BUN، انفوزيون اسيدآمينه قطع شود).
موارد احتياط: الف) همراه با الكتروليتها در بي‌كفايتي كار قلب، اختلال كار كليه، بيماري ريوي. همراه با پتاسيم در زيادي پتاسيم خون، نارسايي شديد كليوي يا احتباس پتاسيم. همراه با استات در آلكالوز يا بي‌كفايتي كار كبد.
ب) نارسايي كليوي يا خونريزي دستگاه گوارش ممكن است سطح BUN را افزايش دهند. براي بيماران دچار ازتمي، نبايد اسيدآمينه تجويز گردد، مگر آنكه نيتروژن تام بدن اندازه‌گيري شود.
پ) هنگامي كه اسيدآمينه براي حفظ پروتئين به كار مي‌رود، چنانچه سطح BUN روزانه، بيش از سه روز افزايش داشته باشد، اين درمان قطع گرديده و روش غيرپروتئيني جايگزين آن مي‌شود. از افزايش حجم خون در گردش بيماران مبتلا به اختلال كار قلب بايد اجتناب شود. در بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد بايد هميشه اسيدهاي آمينه با دكستروز تجويز شود.
ت) الكتروليتها در بيماران مبتلا به نارسايي قلبي، نارساي كليوي، يا امراض ريوي بايد با احتياط تجويز شوند.
ث) تجويز سديم در بيماران دچار ناتواني قلبي مزمن، ناتواني كليوي، يا خيز همراه با احتباس سديم بايد با احتياط باشد.
ج) محلولهاي هيپرتونيك حاوي بيش از 5/12 درصد دكستروز نبايد از راه وريد محيطي تجويز شود. در بيماران دهيدره دچار خونريزي درون جمجمه‌اي يا درون نخاعي، يا مبتلا به جنون الكلي (delirium tremens) نبايد از محلولهاي هيپراسمولار استفاده كرد.
چ) بيماران بايد از نظر عدم تعادل گلوكز تحت مراقبت دقيق قرار گيرند. عدم تحمل گلوكز، بخصوص در بيماران داراي متابوليسم بالا يا سپتي‌سمي، و در بيماران مبتلا به نارسايي كليوي كاملاً شايع است.
سازگاري متابوليك نسبت به سطح گلوكز بالا تا 72 ساعت طول مي‌كشد. كاهش سرعت انفوزيون ممكن است از عدم تحمل گلوكز جلوگيري كند. ممكن است كربوهيدراتهاي اضافي موجب ارتشاح چربي در كبد شود. گلوكز اضافي مي‌تواند نارسايي تنفسي را تسريع كند. قطع ناگهاني مصرف محلول غليظ دكستروز ممكن به طور واجهشي قند خون را بكاهد. طي قطع تدريجي مصرف محلول اسيدآمينه بايد محلول دكستروز پنج درصد تجويز شود.
ح) تغذيه تزريقي احتياج به مراقبت مداوم دارد. ممكن است متابوليسم اسيدآمينه موجب اسيدوز متابوليك هيپركلروميك شود. بنابراين، مقدار كلرور محلول بايد به حداقل برسد. در بيماران مبتلا به اختلال كار كبد، اسيدآمينه تزريقي بايد به طور محافظه‌كارانه تجويز گردد. زيادي آمونياك خون احتياج به قطع مصرف اسيدآمينه و ارزيابي مجدد درمان با آن دارد. اين امر بيشتر در كودكان يا بزرگسالان مبتلا به بيماري كبدي يا كليوي، كه قادر به تعديل بار پروتئيني نيستند، اتفاق مي‌افتد. زيادي آمونياك خون بخصوص در شيرخواران، كه ممكن است سبب عقب‌ماندگي ذهني شود، اهميت دارد.
ملاحظات اختصاصي
1- تمام وسايل تزريق بايد هر 24 ساعت تعويض شوند.
2- محل انفوزيون از نظر وجود عفونت، خيز، و نشت به بافتهاي اطراف مورد ملاحظه قرار گيرند. درجه حرارت بيمار و ساير علائم احتمالي عفونت و حساسيت مفرط كنترل گردد.
3- از محل تزريق TPN فقط براي تغذيه استفاده مي‌شود و نبايد براي تهيه نمونه‌هاي خوني، تزريق خون، يا تزريق داروها استفاده شود.
4- علائم حياتي بيمار بايد حداقل هر چهار ساعت يك بار كنترل گردد.
5- ميزان مصرف و دفع مايعات بدن و همچنين ميزان كالري دريافتي از نظر تغييرات قابل توجه كنترل گردد.
6- براي اجتناب از زيادي قند خون، انفوزيون وريدي اسيدآمينه بايد به آهستگي شروع شده و طي 2-1 روز افزايش داده شود. قطع انفوزيون نيز بايد به تدريج و طي 2-1 روز صورت گيرد تا از كمي واجهشي قند خون جلوگيري شود.
7- وزن بيمار بايد هر روز اندازه‌گيري شود (ترجيحاً هر روز صبح بعد از ادرار كردن). بعد از ثابت ماندن وزن بدن، مي‌توان اين عمل را به 3-2 بار در هفته كاهش داد.
8- ادرار بيمار از نظر وجود قند، استون و تعيين وزن مخصوص بايد هر شش ساعت آزمايش شود. پس از تثبيت سرعت انفوزيون، مي‌توان اين كار را به دو بار در روز كاهش داد.
9- قند ادرار را مي‌توان با Keto-Diastix, Clinistix، يا Tes-Tape آزمايش كرد، زيرا آزمايشها نسبت به مواد احيا كننده موجود در محلولهاي TPN واكنش نشان نمي‌دهند.
10- براي جلوگيري از دهيدراتاسيون و بروز اغما، غلظتهاي بالاي قند خون ممكن است احتياج به انسولين اضافي داشته باشند.
11- كمبود اسيدهاي چرب ضروري ممكن است ناشي از تزريق دراز مدت محلولهاي بدون چربي باشد. در صورت لزوم، مقدار 500 ميلي‌ليتر امولسيون چربي مصرف مي‌شود.
12- در مواقعي كه قطع ناگهاني TPN ضروري است، بايد دكستروز پنج درصد يا 10 درصد را از راه وريد محيطي تزريق نمود تا از كمي واجهشي قند خون جلوگيري شود.
13- علائم زيادي حجم خون در گردش را بايد تحت نظر داشت.
14- طي درمان با TPN آزمونهاي زير بايد به طور منظم انجام گيرند:
شمارش كامل سلولهاي خون (CBC)، شمارش پلاكتها، ميزان الكتروليتها، قند خون، كتونها و قند ادرار، اندازه‌گيري زمان پروترومبين، آزمونهاي مربوط به عملكرد كبد و كليه‌ها، تعيين ميزان عناصر كم مقدار و چربيهاي پلاسما.
15- در درمان حفظ پروتئين، بايد BUN هر روز تعيين گردد. اگر به مدت بيش از سه روز سطح روزانة BUN mg/dl 15 -10 افزايش يابد، معمولاً تنظيم درمان ضروري است.
16- BUN و كرآتينين بايد به دقت كنترل گردد. اگر اين نسبت از ميزان يك به 10 تجاوز كند، مي‌تواند نشاندهنده دريافت زياد پروتئين برحسب واحد گلوكز باشد. به منظور استفاده مؤثر از اسيدآمينه، كالري 150-100 گرم كربوهيدرات به ازاي هر گرم ازت لازم است.
17- براي جلوگيري از التهاب غده بناگوشي، رعايت دقيق بهداشت دهان اهميت دارد.
نكات قابل توصيه به بيمار
1- به هنگام تغذيه تام وريدي (TPN) ممكن است اين تصور را داشته باشيد كه طعم يا بوي غذا را احساس مي‌كنيد. اين احساس به طور معمول وجود دارد. طي دريافت اين نوع تغذيه حواس خود را به موضوع ديگري جلب كنيد.
2- دهان و دندان‌هاي خود را تميز نگاه داريد.
3- در زمان دريافت TPN حركات رودة شما كاهش خواهد يافت.
مصرف در كودكان: 1- اثر انفوزيون اسيدآمينه بدون دكستروز در متابوليسم كربوهيدرات كودكان معلوم نشده است.
2- اسيدهاي آمينه در كودكان مبتلا به نارسايي حاد كليوي و بخصوص در نوزاداني كه وزن زمان تولد آنها كم است، بايد با احتياط فراوان تجويز شوند. وضعيت باليني و آزمايشگاهي اين بيماران بايد به دقت پيگيري شود.
3- غلظت كلسيم خون از نظر علائم دمينراليزه شدن استخوان بايد بررسي شود.
تداخل دارويي:
مصرف همزمان با تتراسيكلين ممكن است اثرات حفظ كنندة پروتئين اسيدهاي آمينه را كاهش دهد.
به دليل ناسازگاري بالقوه، داروهاي ديگر نبايد با محلولهاي اسيدآمينه-كربوهيدرات مخلوط شوند.
مخلوط اسيدهاي آمينه با اسيدفوليك، سبب رسوب كلسيم به صورت فولات كلسيم مي‌شود. مخلوط اسيدهاي آمينه با بيكربنات سديم ممكن است باعث رسوب كلسيم و منيزيم و كاهش فعاليت انسولين و ويتامين B كمپلكس يا ويتامين C شود.
محلولهاي اسيدي براي تغذيه تام وريدي (TPN) ممكن است بيكربنات را به صورت گاز آزاد كنند. در صورت مصرف همزمان ويتامين K با محلولهاي اسيدآمينه هر يك بايد جداگانه تزريق شوند.
در صورت لزوم، ويتامينهاي تكميلي، الكتروليتها، عناصر كم‌مقدار، هپارين يا انسولين بايد با احتياط به محلول اسيدآمينه اضافه شوند. داروهاي ديگر نبايد از طريق كاتتر وريد مركزي تزريق شوند.
مصرف همزمان با خون ممكن است موجب آگلوتيناسيون كاذب شود.
مکانيسم اثر:
در بيماران داراي كمبود پروتئين، محلول اسيدآمينه مواد لازم براي ساخت پروتئين را فراهم مي‌كند. اين محلولها ذخيره پروتئين بدن را نيز افزايش مي‌دهند.
فارماكوكينتيك:
محلول اسيدآمينه مستقيماً به داخل شبكه عروقي تزريق مي‌شود. در مورد پخش، متابوليسم، و دفع آن اطلاعي در دست نيست.
اشكال دارويي:
Injection, Solution, Concentrate : 10%
Injection, Solution: 5%,10%
اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندي فارماكولوژيك: مواد كالري‌زا.
طبقه‌بندي درماني: تغذيه تزريقي و ماده كالري‌زا.
طبقه‌بندي مصرف در بارداري: رده C
نام‌هاي تجاري: AminoPlasmal , Aminoven
عوارض جانبي
اعصاب مرکزي: اغتشاش شعور، از دست دادن هوشياري، سردرد، سرگيجه.
قلبي ـ عروقي: ازدياد حجم خون ناشي از نارسايي احتقاني قلب (در بيماران مستعد)، خيز ريوي، تشديد زيادي فشار خون.
پوست: لرز، برافروختگي، احساس گرما، بثورات پاپولي و اريتماتوز.
دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ.
دستگاه ادراري ـ تناسلي: وجود قند در ادرار، ديورز اسموتيك.
كبدي: كبد چرب، بالارفتن سطح آنزيمهاي كبدي.
متابوليك: كمي واجهشي قند خون (وقتي انفوزيون طولاني‌مدت به طور ناگهاني قطع شود)، زيادي قند خون، كمي كلسيم خون، اسيدوز متابوليك، آلكالوز متابوليك، كمي فسفات خون، افزايش غلظت اسمزي، اغماي غيركتوني هيپرگليسميك هيپراسمولار (Hyperosmolar hyperglycemic nonketonic coma = HHNC)، زيادي آمونياك خون، كمي ويتامينها، از دست رفتن آب بدن در صورت مصرف محلولهاي هيپراسمولار، پوكي استخوان.
موضعي: ضايعه در محل انفوزيون در اثر نشت دارو از رگ به بافتهاي اطراف، sepsis ناشي از كاتتر، ترومبو فلبيت و ترومبوز.
سيستميك: تب.
ساير عوارض: واكنشهاي آلرژيك، سرگيجه حقيقي، تعريق زياد.
الف) آنسفالوپاتي كبدي در بيماران مبتلا به سيروز يا هپاتيت؛ تغذيه حمايتي.
بزرگسالان: مقدار g/day 120-80 (18-12 گرم نيتروژن) مصرف مي‌شود. معمولاً، 500 ميلي‌ليتر اسيدآمينة تزريقي با 500 ميلي‌ليتر محلول دكستروز 5 درصد مخلوط مي شود و طي 24 ساعت تزريق مي‌گردد. الكتروليتها، ويتامينها و عناصر ضروري مورد نياز را مي‌توان به اين محلول اضافه كرد.
ب) تغذيه حمايتي، تكميلي و حفظ پروتئين بدن، از راه تزريق وريدي، براي تأمين تغذيه و متابوليسم طبيعي.
بزرگسالان: مقدار g/kg/day 5/1-1 تزريق وريدي مي‌گردد.
كودكان: مقدار g/kg/day 3-2 تزريق وريدي مي‌گردد.
توجه: مقدار مصرف براساس پاسخ باليني و متابوليك، كه در اثر تعادل نيتروژن و وزن بدن به وجود مي‌آيد، تنظيم مي‌گردد. مي‌توان برحسب نياز الكتروليتها، ويتامينها و محلولهاي كالري‌زا غيرپروتئيني را به محلول اضافه كرد.
موارد منع مصرف و احتياط:
موارد منع مصرف: كاهش حجم خون در گردش، نقص مادرزادي متابوليسم اسيدهاي آمينه، حساسيت مفرط به هر يك از تركيبات اسيدآمينه، نارسايي شديد كليوي، بيماريهاي شديد كبدي، آنسفالوپاتي كبدي، اغماي كبدي، زيادي آمونياك خون (همراه با فرمولاسيون عمومي). در بيماران مبتلا به عدم تعادل شديد اسيد- باز و الكتروليتها، زيادي آمونياك خون (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي نارسايي كليوي به كار مي‌روند). در بيماران آنوريك (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي آنسفالوپاتي يا نارسايي كبدي به كار مي‌روند). در بيماران آنوريك، اغماي كبدي و عدم تعادل شديد اسيد- باز و الكتروليتها (همراه با فرمولاسيونهايي كه براي استرسهاي شديد متابوليك به كار مي‌روند).
موارد احتياط فراوان : همراه با سديم در نارسايي مزمن قلب، نارسايي كليوي، خيز همراه با احتباس سديم، سطوح بالاي ازت اوره خون (BUN)، در اثر مصرف زياد پروتئين (در صورت افزايش مداوم سطح BUN، انفوزيون اسيدآمينه قطع شود).
موارد احتياط: الف) همراه با الكتروليتها در بي‌كفايتي كار قلب، اختلال كار كليه، بيماري ريوي. همراه با پتاسيم در زيادي پتاسيم خون، نارسايي شديد كليوي يا احتباس پتاسيم. همراه با استات در آلكالوز يا بي‌كفايتي كار كبد.
ب) نارسايي كليوي يا خونريزي دستگاه گوارش ممكن است سطح BUN را افزايش دهند. براي بيماران دچار ازتمي، نبايد اسيدآمينه تجويز گردد، مگر آنكه نيتروژن تام بدن اندازه‌گيري شود.
پ) هنگامي كه اسيدآمينه براي حفظ پروتئين به كار مي‌رود، چنانچه سطح BUN روزانه، بيش از سه روز افزايش داشته باشد، اين درمان قطع گرديده و روش غيرپروتئيني جايگزين آن مي‌شود. از افزايش حجم خون در گردش بيماران مبتلا به اختلال كار قلب بايد اجتناب شود. در بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد بايد هميشه اسيدهاي آمينه با دكستروز تجويز شود.
ت) الكتروليتها در بيماران مبتلا به نارسايي قلبي، نارساي كليوي، يا امراض ريوي بايد با احتياط تجويز شوند.
ث) تجويز سديم در بيماران دچار ناتواني قلبي مزمن، ناتواني كليوي، يا خيز همراه با احتباس سديم بايد با احتياط باشد.
ج) محلولهاي هيپرتونيك حاوي بيش از 5/12 درصد دكستروز نبايد از راه وريد محيطي تجويز شود. در بيماران دهيدره دچار خونريزي درون جمجمه‌اي يا درون نخاعي، يا مبتلا به جنون الكلي (delirium tremens) نبايد از محلولهاي هيپراسمولار استفاده كرد.
چ) بيماران بايد از نظر عدم تعادل گلوكز تحت مراقبت دقيق قرار گيرند. عدم تحمل گلوكز، بخصوص در بيماران داراي متابوليسم بالا يا سپتي‌سمي، و در بيماران مبتلا به نارسايي كليوي كاملاً شايع است.
سازگاري متابوليك نسبت به سطح گلوكز بالا تا 72 ساعت طول مي‌كشد. كاهش سرعت انفوزيون ممكن است از عدم تحمل گلوكز جلوگيري كند. ممكن است كربوهيدراتهاي اضافي موجب ارتشاح چربي در كبد شود. گلوكز اضافي مي‌تواند نارسايي تنفسي را تسريع كند. قطع ناگهاني مصرف محلول غليظ دكستروز ممكن به طور واجهشي قند خون را بكاهد. طي قطع تدريجي مصرف محلول اسيدآمينه بايد محلول دكستروز پنج درصد تجويز شود.
ح) تغذيه تزريقي احتياج به مراقبت مداوم دارد. ممكن است متابوليسم اسيدآمينه موجب اسيدوز متابوليك هيپركلروميك شود. بنابراين، مقدار كلرور محلول بايد به حداقل برسد. در بيماران مبتلا به اختلال كار كبد، اسيدآمينه تزريقي بايد به طور محافظه‌كارانه تجويز گردد. زيادي آمونياك خون احتياج به قطع مصرف اسيدآمينه و ارزيابي مجدد درمان با آن دارد. اين امر بيشتر در كودكان يا بزرگسالان مبتلا به بيماري كبدي يا كليوي، كه قادر به تعديل بار پروتئيني نيستند، اتفاق مي‌افتد. زيادي آمونياك خون بخصوص در شيرخواران، كه ممكن است سبب عقب‌ماندگي ذهني شود، اهميت دارد.
ملاحظات اختصاصي
1- تمام وسايل تزريق بايد هر 24 ساعت تعويض شوند.
2- محل انفوزيون از نظر وجود عفونت، خيز، و نشت به بافتهاي اطراف مورد ملاحظه قرار گيرند. درجه حرارت بيمار و ساير علائم احتمالي عفونت و حساسيت مفرط كنترل گردد.
3- از محل تزريق TPN فقط براي تغذيه استفاده مي‌شود و نبايد براي تهيه نمونه‌هاي خوني، تزريق خون، يا تزريق داروها استفاده شود.
4- علائم حياتي بيمار بايد حداقل هر چهار ساعت يك بار كنترل گردد.
5- ميزان مصرف و دفع مايعات بدن و همچنين ميزان كالري دريافتي از نظر تغييرات قابل توجه كنترل گردد.
6- براي اجتناب از زيادي قند خون، انفوزيون وريدي اسيدآمينه بايد به آهستگي شروع شده و طي 2-1 روز افزايش داده شود. قطع انفوزيون نيز بايد به تدريج و طي 2-1 روز صورت گيرد تا از كمي واجهشي قند خون جلوگيري شود.
7- وزن بيمار بايد هر روز اندازه‌گيري شود (ترجيحاً هر روز صبح بعد از ادرار كردن). بعد از ثابت ماندن وزن بدن، مي‌توان اين عمل را به 3-2 بار در هفته كاهش داد.
8- ادرار بيمار از نظر وجود قند، استون و تعيين وزن مخصوص بايد هر شش ساعت آزمايش شود. پس از تثبيت سرعت انفوزيون، مي‌توان اين كار را به دو بار در روز كاهش داد.
9- قند ادرار را مي‌توان با Keto-Diastix, Clinistix، يا Tes-Tape آزمايش كرد، زيرا آزمايشها نسبت به مواد احيا كننده موجود در محلولهاي TPN واكنش نشان نمي‌دهند.
10- براي جلوگيري از دهيدراتاسيون و بروز اغما، غلظتهاي بالاي قند خون ممكن است احتياج به انسولين اضافي داشته باشند.
11- كمبود اسيدهاي چرب ضروري ممكن است ناشي از تزريق دراز مدت محلولهاي بدون چربي باشد. در صورت لزوم، مقدار 500 ميلي‌ليتر امولسيون چربي مصرف مي‌شود.
12- در مواقعي كه قطع ناگهاني TPN ضروري است، بايد دكستروز پنج درصد يا 10 درصد را از راه وريد محيطي تزريق نمود تا از كمي واجهشي قند خون جلوگيري شود.
13- علائم زيادي حجم خون در گردش را بايد تحت نظر داشت.
14- طي درمان با TPN آزمونهاي زير بايد به طور منظم انجام گيرند:
شمارش كامل سلولهاي خون (CBC)، شمارش پلاكتها، ميزان الكتروليتها، قند خون، كتونها و قند ادرار، اندازه‌گيري زمان پروترومبين، آزمونهاي مربوط به عملكرد كبد و كليه‌ها، تعيين ميزان عناصر كم مقدار و چربيهاي پلاسما.
15- در درمان حفظ پروتئين، بايد BUN هر روز تعيين گردد. اگر به مدت بيش از سه روز سطح روزانة BUN mg/dl 15 -10 افزايش يابد، معمولاً تنظيم درمان ضروري است.
16- BUN و كرآتينين بايد به دقت كنترل گردد. اگر اين نسبت از ميزان يك به 10 تجاوز كند، مي‌تواند نشاندهنده دريافت زياد پروتئين برحسب واحد گلوكز باشد. به منظور استفاده مؤثر از اسيدآمينه، كالري 150-100 گرم كربوهيدرات به ازاي هر گرم ازت لازم است.
17- براي جلوگيري از التهاب غده بناگوشي، رعايت دقيق بهداشت دهان اهميت دارد.
نكات قابل توصيه به بيمار
1- به هنگام تغذيه تام وريدي (TPN) ممكن است اين تصور را داشته باشيد كه طعم يا بوي غذا را احساس مي‌كنيد. اين احساس به طور معمول وجود دارد. طي دريافت اين نوع تغذيه حواس خود را به موضوع ديگري جلب كنيد.
2- دهان و دندان‌هاي خود را تميز نگاه داريد.
3- در زمان دريافت TPN حركات رودة شما كاهش خواهد يافت.
مصرف در كودكان: 1- اثر انفوزيون اسيدآمينه بدون دكستروز در متابوليسم كربوهيدرات كودكان معلوم نشده است.
2- اسيدهاي آمينه در كودكان مبتلا به نارسايي حاد كليوي و بخصوص در نوزاداني كه وزن زمان تولد آنها كم است، بايد با احتياط فراوان تجويز شوند. وضعيت باليني و آزمايشگاهي اين بيماران بايد به دقت پيگيري شود.
3- غلظت كلسيم خون از نظر علائم دمينراليزه شدن استخوان بايد بررسي شود.
تداخل دارويي:
مصرف همزمان با تتراسيكلين ممكن است اثرات حفظ كنندة پروتئين اسيدهاي آمينه را كاهش دهد.
به دليل ناسازگاري بالقوه، داروهاي ديگر نبايد با محلولهاي اسيدآمينه-كربوهيدرات مخلوط شوند.
مخلوط اسيدهاي آمينه با اسيدفوليك، سبب رسوب كلسيم به صورت فولات كلسيم مي‌شود. مخلوط اسيدهاي آمينه با بيكربنات سديم ممكن است باعث رسوب كلسيم و منيزيم و كاهش فعاليت انسولين و ويتامين B كمپلكس يا ويتامين C شود.
محلولهاي اسيدي براي تغذيه تام وريدي (TPN) ممكن است بيكربنات را به صورت گاز آزاد كنند. در صورت مصرف همزمان ويتامين K با محلولهاي اسيدآمينه هر يك بايد جداگانه تزريق شوند.
در صورت لزوم، ويتامينهاي تكميلي، الكتروليتها، عناصر كم‌مقدار، هپارين يا انسولين بايد با احتياط به محلول اسيدآمينه اضافه شوند. داروهاي ديگر نبايد از طريق كاتتر وريد مركزي تزريق شوند.
مصرف همزمان با خون ممكن است موجب آگلوتيناسيون كاذب شود.
مکانيسم اثر:
در بيماران داراي كمبود پروتئين، محلول اسيدآمينه مواد لازم براي ساخت پروتئين را فراهم مي‌كند. اين محلولها ذخيره پروتئين بدن را نيز افزايش مي‌دهند.
فارماكوكينتيك:
محلول اسيدآمينه مستقيماً به داخل شبكه عروقي تزريق مي‌شود. در مورد پخش، متابوليسم، و دفع آن اطلاعي در دست نيست.
اشكال دارويي:
Injection, Solution, Concentrate : 10%
Injection, Solution: 5%,10%
اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندي فارماكولوژيك: مواد كالري‌زا.
طبقه‌بندي درماني: تغذيه تزريقي و ماده كالري‌زا.
طبقه‌بندي مصرف در بارداري: رده C
نام‌هاي تجاري: AminoPlasmal , Aminoven
عوارض جانبي
اعصاب مرکزي: اغتشاش شعور، از دست دادن هوشياري، سردرد، سرگيجه.
قلبي ـ عروقي: ازدياد حجم خون ناشي از نارسايي احتقاني قلب (در بيماران مستعد)، خيز ريوي، تشديد زيادي فشار خون.
پوست: لرز، برافروختگي، احساس گرما، بثورات پاپولي و اريتماتوز.
دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ.
دستگاه ادراري ـ تناسلي: وجود قند در ادرار، ديورز اسموتيك.
كبدي: كبد چرب، بالارفتن سطح آنزيمهاي كبدي.
متابوليك: كمي واجهشي قند خون (وقتي انفوزيون طولاني‌مدت به طور ناگهاني قطع شود)، زيادي قند خون، كمي كلسيم خون، اسيدوز متابوليك، آلكالوز متابوليك، كمي فسفات خون، افزايش غلظت اسمزي، اغماي غيركتوني هيپرگليسميك هيپراسمولار (Hyperosmolar hyperglycemic nonketonic coma = HHNC)، زيادي آمونياك خون، كمي ويتامينها، از دست رفتن آب بدن در صورت مصرف محلولهاي هيپراسمولار، پوكي استخوان.
موضعي: ضايعه در محل انفوزيون در اثر نشت دارو از رگ به بافتهاي اطراف، sepsis ناشي از كاتتر، ترومبو فلبيت و ترومبوز.
سيستميك: تب.
ساير عوارض: واكنشهاي آلرژيك، سرگيجه حقيقي، تعريق زياد.
