سخن بزرگان (ارسطو)

1- انسانی که با اجتماع تکامل پیدا کرده باشد، از همه جانوران بهتر است و اگر بدون قانون و عدالت زندگی کند، خطرناکترین جانور است.

2- ما همان چیزی هستیم که پی در پی انجام می‌دهیم؛ بنابراین، تعالی، یک کردار نیست، بلکه یک عادت است.

3- بگذارید به گونه‌ای زندگی کنیم که گویی، موجوداتی فناناپذیر و جاودانه‌ایم.

4- ذهن فرهیخته، ذهنی است که بتواند اندیشه‌ای را بدون پذیرفتن آن در سر بپروراند.

5- چیزی را که انسان برتر، خوب می‌پندارد، به راستی خوب است.

6- خردمند آنچه را می داند، نمی گوید و آنچه را که می گوید، می داند.

7- عشق، حواس را از دیدن عیبها منع می کند.

8- دشمنی کسی را در دل راه مده که تو را همیشه غمگین می کند.

9- راستی مثل گنج است؛ هر قدر آشکار گردد، پیروانش بیشتر می شود و دروغ مثل شعله پنهان آتش است که وقتی آشکار شد، سوزش و تباهی بیشتری به همراه دارد.

10- اعتقادی که به زور به دست بیاید، ارزشی ندارد.

11- ما زمانی می‌توانیم ادعا کنیم کاری یا پیشه‌ای را آموخته‌ایم که آن را انجام دهیم.

12- سربلندی کسانی که به خوبی به بچه‌ها آموزش می‌دهند، به همان اندازه‌ی کسانی است که آنها را به دنیا می‌آورند: گروه دوم به آنها زندگی می‌بخشد و گروه نخست، راه خوب زندگی کردن را به آنها می‌آموزد.

13- انسان واقعی کسی است که از کمک کردن به دیگران احساس رضایت می کند، اما از اینکه کسی به او کمک کند خجل و شرمسار می شود، زیرا نیکی کردن به دیگران نهایت ایثار و بزرگواری است و کمک گرفتن از دیگران بیانگر ضعف و حقارت است.

14- دوستی میوه دیر رسی است.

15- هر کاری که می کنیم به انگیزه‌ی پاداشی انجام می‌دهیم.

16- دو چیز اندوه را از بین می برد: یکی دیدار دوستان و دیگر، سخن دانایان و خردمندان.

17- کارهای تکراری ما نشان دهنده شخصیت ما است.

18- در زندگی، زمانی که کاری برای انجام یا چیزی برای عشق ورزیدن یا بارقه ای برای امیدوار بودن داشتید، آن گاه بدانید فرد شادی خواهید بود.

19- هیچ چیز مانند نیکی، انسان را سیر نمی کند.

20- انسان، دنیایی از شگفتی ها است.

21- هدف نهایی از آموزش و پرورش، آموختن روش درست بهره گیری از اوقات فراغت است.

22- انسان آزاده از کسی سلب آزادی نمی کند.

23- آدم بخشنده عزیز است، اگر چه فقیر باشد.

24- شادی، بهترین چیزهاست؛ آن قدر اهمیت دارد که سایر چیزها تنها برای کسب آن هستند.

25- هیچ روح برتری نیست که آمیزه ای از دیوانگی و جنون را در خود نداشته باشد.

26- هیچ چیز مانند بخشش و نیکی انسان را سیر نمی کند.

27- خوشبختی به خود ما بستگی دارد.

28- تجربه، میوه ای است که آن را نمی چینند، مگر پس از گندیدن.

29- خواسته های خود را در میان دو دیوار محکم اراده و عقل زندانی کنید.

30- معلم نفس خود و شاگرد وجدان خویش باش.

31- برتری باسواد بر بی سواد همانند برتری زندگان بر مردگان است.

32- برای دوام دوستی باید برتری و ارزش یکدیگر را بشناسید و به یکدیگر با دیده احترام بنگرید.

33- بی نیازی را از دنیا با خرسندی بخواه؛ زیرا آنچه که انسان را بی نیاز می سازد، خرسندی است، نه دارایی.

34- بزرگی در احترام داشتن نیست، بلکه در شایستگی داشتن احترام است.

35- عشق، یک روح است که در دو جسم دمیده شده.

36- یک دوست خوب می‌تواند پادزهر پنجاه دشمن باشد.

37- شادمانی، معنا [ = چم ] و هدف زندگی است؛ کل هدف و پایان وجود انسانی است.

38- در همه ی جنبه‌های طبیعت، امری شگفت انگیز وجود دارد.

39- بدترین چیز در مورد بردگی این است که دست آخر، برده ها به آن خو می گیرند.

40- کارهایی را که بایستی بیاموزیم و زمان، صرف یادگیری آنها کنیم، می توانیم در زمان انجام، یاد بگیریم.

41- از راه کنش و کردار است که انسانها کامیاب می شوند یا شکست می خورند.

42- انسانها به دلیل شخصیت هایشان آن چیزی هستند که هستند، اما در کردار است که آنها به خوشبختی و یا بدبختی دست می یابند.

43- زیباترین رنگها، که به گونه ای اتفاقی بر روی بوم آمده باشد، لذت کمتری به ما می بخشد تا طرحی سیاه و سفید.

44- کار شاعر این نیست که رخدادهای حقیقی را نقل کند، بلکه کار او این است که آن چیزهایی را روایت کند که بنابر احتمال یا ضرورت ممکن بود و یا می توانست رخ دهد.

45- ما نسبت به انسانی که سزاوار بدبختی نبوده است، احساس مهربانی و دلسوزی می کنیم.

46- بدتر از همه آن است که کسی آگاهی کامل داشته باشد و اراده کند عمل را انجام دهد و سپس آن را انجام ندهد.

47- در میان نمایشنامه نویسانی که از استعدادی برابر برخوردارند، آنان که خود از نظر عاطفی حساس تر هستند، متقاعد مؤثرترند؛ کسی که خود افسرده است افسردگی را سرایت می دهد.

48- نمایشنامه نویس در فرآیند نوشتن، حتی اگر داستان را آفریده باشد، نخست باید طرحی از داستان بریزد و سپس با رخداد های مناسب به پر کردن آن بپردازد.

49- کامل بودن بیان در این است که روشن باشد بی آنکه عادی باشد.

50- زبان پر زرق و برق، هم شخصیت و هم اندیشه را از نظر پنهان می کند.