سخن بزرگان (گاهان)
1- ای مزدا اهوره! ما را نیرو [يِ مینُوی] و شادمانی بخش تا بر ستیزه و آزار دشمنان چیره شویم.
2- «اهوره» تنها دادگستر [در جهان] است. پس آنچه خواستِ او باشد، همان خواهد شد.
3- دانای روشن‌بین باید دانشجو را بیاگاهاند. مبادا نادان [کسی را] بفریبد و گمراه کند.
4- بهروزی از آنِ کسی است که دیگران را به بهروزی برساند.
5- ای هوشمندان! بشنوید با گوش‌ها [يِ خویش] بهترین [سخنان] را و ببینید با منش روشن و هر یک از شما - چه مرد، چه زن - پیش از آنکه رویدادِ بزرگ به کام ما پایان گیرد، از میان دو راه، [یکی را] برای خویشتن برگزینید و این [پیام] را [به دیگران] بیاموزید.
6- هیچ کدام از این گناهکاران درنمی‌یابند که کامیابی – همان گونه که زندگی به ما آموخته و بدان سان که با [آزمون] آهن گدازان گفته شده – به کار و کوشش [باز بسته است].
7- ای مزدا! منم که ترا می‌پرستم و از تو خواستارم: ناباوری و «تَرمَنشی» از میان برخیزد و خویشاوندان از خیره‌سری، همکاران از فریب نزدیکان و یاوران از نکوهندگان رهایی یابند و جهان از رهبران بد بیاساید.
8- کسی که [برای دیگران] خواستار روشنایی است، روشنایی [بدو] ارزانی خواهد شد.
9- ای مزدا! تو را توانا و پاک شناختم؛ آنگاه که [دانستم] در پرتو توانایی‌ات، آرزوهای ما برآورده خواهد شد.
10- آن کس که به [دین] من بپیوندد، من خود، او را بهترین [یاور]م و در پرتو «منش نیک»، بهترین چیزها را بدو نوید می‌دهد. امّا آن کسی که با [آموزش] ما سر ستیز دارد، ستیز با او رواست.
11- آن کس که نیک می‌اندیشد یا بد، بی‌گمان «دین» و گفتار و کردار خود را نیز [چنان خواهد کرد] و خواهش او پیرو گزینش آزادانه‌ی وی خواهد بود.
12- باید برای [آبادانی] جهان کوشید و آن را به درستی نگاهبانی کرد و به سوی روشنایی برد.
13- تا بدان هنگام که بتوانم به خواست خویش بر سرنوشت فرمان برانم، خواستار نیكْ آگاهی خواهم بود.
14- تا بدان هنگام که دل و جان شما سرشار از شور و مهر است و با یکدیگر می‌جوشید – خواه در فراخی، خواه در تنگی – از پاداش «مَگَه» [= انجمن پذیرندگان و پیروان پیام و آموزش زرتشت ] برخوردار خواهید بود.
زندگینامه گاهان :
گاتاها یا گاهان یا گات‌ها (اوستایی: گاثا، سانسکریت: گاثا، پهلوی: گاسان، گاهان) عبارت از ۱۷ سروده‌ای است که از دیرباز از سخنانِ زرتشت اسپنتمان دانسته می‌شده‌است و در برگیرنده پیام و آموزش‌های وی و بنیادِ مزدیسنا است و کهن‌ترین و سپنتاترین بخشِ کتابِ اوستا شمرده می‌شود.