دیوان حافظ / غزلیات حافظ

غزل شماره 1: الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

غزل شماره 2: صلاح کار کجا و من خراب کجا

غزل شماره 3: اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

غزل شماره 4: صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

غزل شماره 5: دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

غزل شماره 6: به ملازمان سلطان که رساند این دعا را

غزل شماره 7: صوفی بیا که آینه صافیست جام را

غزل شماره 8: ساقیا برخیز و درده جام را

غزل شماره 9: رونق عهد شباب است دگر بستان را

غزل شماره 10: دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

غزل شماره 11: ساقی به نور باده برافروز جام ما

غزل شماره 12: ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما

غزل شماره 13: می‌دمد صبح و کله بست سحاب

غزل شماره 14: گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

غزل شماره 15: ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

غزل شماره 16: خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

غزل شماره 17: سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

غزل شماره 18: ساقیا آمدن عید مبارک بادت

غزل شماره 19: ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

غزل شماره 20: روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

غزل شماره 21: دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

غزل شماره 22: چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

غزل شماره 23: خیال روی تو در هر طریق همره ماست

غزل شماره 24: مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

غزل شماره 25: شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

غزل شماره 26: زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

غزل شماره 27: در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

غزل شماره 28: به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

غزل شماره 29: ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

غزل شماره 30: زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست

غزل شماره 31: آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

غزل شماره 32: خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

غزل شماره 33: خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

غزل شماره 34: رواق منظر چشم من آشیانه توست

غزل شماره 35: برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

غزل شماره 36: تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

غزل شماره 37: بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

غزل شماره 38: بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

غزل شماره 39: باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

غزل شماره 40: المنة لله که در میکده باز است

غزل شماره 41: اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

غزل شماره 42: حال دل با تو گفتنم هوس است

غزل شماره 43: صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

غزل شماره 44: کنون که بر کف گل جام باده صاف است

غزل شماره 45: در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

غزل شماره 46: گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

غزل شماره 47: به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

غزل شماره 48: صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

غزل شماره 49: روضه خلد برین خلوت درویشان است

غزل شماره 50: به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

غزل شماره 51: لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

غزل شماره 52: روزگاریست که سودای بتان دین من است

غزل شماره 53: منم که گوشه میخانه خانقاه من است

غزل شماره 54: ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

غزل شماره 55: خم زلف تو دام کفر و دین است

غزل شماره 56: دل سراپرده محبت اوست

غزل شماره 57: آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست

غزل شماره 58: سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

غزل شماره 59: دارم امید عاطفتی از جناب دوست

غزل شماره 60: آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

غزل شماره 61: صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

غزل شماره 62: مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

غزل شماره 63: روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

غزل شماره 64: اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

غزل شماره 65: خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

غزل شماره 66: بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

غزل شماره 67: یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست

غزل شماره 68: ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

غزل شماره 69: کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

غزل شماره 70: مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

غزل شماره 71: زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

غزل شماره 72: راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

غزل شماره 73: روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

غزل شماره 74: حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

غزل شماره 75: خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

غزل شماره 76: جز آستان توام در جهان پناهی نیست

غزل شماره 77: بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

غزل شماره 78: دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

غزل شماره 79: کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

غزل شماره 80: عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

غزل شماره 81: صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

غزل شماره 82: آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

غزل شماره 83: گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

غزل شماره 84: ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

غزل شماره 85: شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

غزل شماره 86: ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

غزل شماره 87: حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

غزل شماره 88: شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

غزل شماره 89: یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

غزل شماره 90: ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

غزل شماره 91: ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

غزل شماره 92: میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

غزل شماره 93: چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

غزل شماره 94: زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

غزل شماره 95: مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

غزل شماره 96: درد ما را نیست درمان الغیاث

غزل شماره 97: تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

غزل شماره 98: اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

غزل شماره 99: دل من در هوای روی فرخ

غزل شماره 100: دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد

غزل شماره 101: شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

غزل شماره 102: دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد

غزل شماره 103: روز وصل دوستداران یاد باد

غزل شماره 104: جمالت آفتاب هر نظر باد

غزل شماره 105: صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

غزل شماره 106: تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

غزل شماره 107: حسن تو همیشه در فزون باد

غزل شماره 108: خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

غزل شماره 109: دیر است که دلدار پیامی نفرستاد

غزل شماره 110: پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

غزل شماره 111: عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

غزل شماره 112: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

غزل شماره 113: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

غزل شماره 114: همای اوج سعادت به دام ما افتد

غزل شماره 115: درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

غزل شماره 116: کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

غزل شماره 117: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

غزل شماره 118: آن کس که به دست جام دارد

غزل شماره 119: دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

غزل شماره 120: بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

غزل شماره 121: هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

غزل شماره 122: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

غزل شماره 123: مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

غزل شماره 124: آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

غزل شماره 125: شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

غزل شماره 126: جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

غزل شماره 127: روشنی طلعت تو ماه ندارد

غزل شماره 128: نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

غزل شماره 129: اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

غزل شماره 130: سحر بلبل حکایت با صبا کرد

غزل شماره 131: بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

غزل شماره 132: به آب روشن می عارفی طهارت کرد

غزل شماره 133: صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

غزل شماره 134: بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

غزل شماره 135: چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

غزل شماره 136: دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

غزل شماره 137: دل از من برد و روی از من نهان کرد

غزل شماره 138: یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

غزل شماره 139: رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

غزل شماره 140: دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

غزل شماره 141: دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

غزل شماره 142: دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

غزل شماره 143: سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

غزل شماره 144: به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد

غزل شماره 145: چه مستیست ندانم که رو به ما آورد

غزل شماره 146: صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

غزل شماره 147: نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

غزل شماره 148: یارم چو قدح به دست گیرد

غزل شماره 149: دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد

غزل شماره 150: ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

غزل شماره 151: دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

غزل شماره 152: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

غزل شماره 153: سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

غزل شماره 154: راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

غزل شماره 155: اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد

غزل شماره 156: به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

غزل شماره 157: هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

غزل شماره 158: من و انکار شراب این چه حکایت باشد

غزل شماره 159: نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

غزل شماره 160: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

غزل شماره 161: کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

غزل شماره 162: خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد

غزل شماره 163: گل بی رخ یار خوش نباشد

غزل شماره 164: نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

غزل شماره 165: مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

غزل شماره 166: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

غزل شماره 167: ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

غزل شماره 168: گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

غزل شماره 169: یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

غزل شماره 170: زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد

غزل شماره 171: دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

غزل شماره 172: عشق تو نهال حیرت آمد

غزل شماره 173: در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

غزل شماره 174: مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

غزل شماره 175: صبا به تهنیت پیر می فروش آمد

غزل شماره 176: سحرم دولت بیدار به بالین آمد

غزل شماره 177: نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

غزل شماره 178: هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

غزل شماره 179: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

غزل شماره 180: ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

غزل شماره 181: بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

غزل شماره 182: حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

غزل شماره 183: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

غزل شماره 184: دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

غزل شماره 185: نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

غزل شماره 186: گر می فروش حاجت رندان روا کند

غزل شماره 187: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

غزل شماره 188: مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

غزل شماره 189: طایر دولت اگر باز گذاری بکند

غزل شماره 190: کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

غزل شماره 191: آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

غزل شماره 192: سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

غزل شماره 193: در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

غزل شماره 194: سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

غزل شماره 195: غلام نرگس مست تو تاجدارانند

غزل شماره 196: آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

غزل شماره 197: شاهدان گر دلبری زین سان کنند

غزل شماره 198: گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

غزل شماره 199: واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

غزل شماره 200: دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

غزل شماره 201: شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

غزل شماره 202: بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

غزل شماره 203: سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

غزل شماره 204: یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

غزل شماره 205: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

غزل شماره 206: پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

غزل شماره 207: یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

غزل شماره 208: خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

غزل شماره 209: قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

غزل شماره 210: دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

غزل شماره 211: دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

غزل شماره 212: یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود

غزل شماره 213: گوهر مخزن اسرار همان است که بود

غزل شماره 214: دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود

غزل شماره 215: به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود

غزل شماره 216: آن یار کز او خانه ما جای پری بود

غزل شماره 217: مسلمانان مرا وقتی دلی بود

غزل شماره 218: در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود

غزل شماره 219: کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود

غزل شماره 220: از دیده خون دل همه بر روی ما رود

غزل شماره 221: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

غزل شماره 222: از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

غزل شماره 223: هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

غزل شماره 224: خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود

غزل شماره 225: ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود

غزل شماره 226: ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود

غزل شماره 227: گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

غزل شماره 228: گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

غزل شماره 229: بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

غزل شماره 230: اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

غزل شماره 231: گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید

غزل شماره 232: بر سر آنم که گر ز دست برآید

غزل شماره 233: دست از طلب ندارم تا کام من برآید

غزل شماره 234: چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید

غزل شماره 235: زهی خجسته زمانی که یار بازآید

غزل شماره 236: اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید

غزل شماره 237: نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

غزل شماره 238: جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید

غزل شماره 239: رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

غزل شماره 240: ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

غزل شماره 241: معاشران ز حریف شبانه یاد آرید

غزل شماره 242: بیا که رایت منصور پادشاه رسید

غزل شماره 243: بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

غزل شماره 244: معاشران گره از زلف یار باز کنید

غزل شماره 245: الا ای طوطی گویای اسرار

غزل شماره 246: عید است و آخر گل و یاران در انتظار

غزل شماره 247: صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار

غزل شماره 248: ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر

غزل شماره 249: ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

غزل شماره 250: روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

غزل شماره 251: شب وصل است و طی شد نامه هجر

غزل شماره 252: گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

غزل شماره 253: ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

غزل شماره 254: دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور

غزل شماره 255: یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

غزل شماره 256: نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

غزل شماره 257: روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

غزل شماره 258: هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز

غزل شماره 259: منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

غزل شماره 260: ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز

غزل شماره 261: درآ که در دل خسته توان درآید باز

غزل شماره 262: حال خونین دلان که گوید باز

غزل شماره 263: بیا و کشتی ما در شط شراب انداز

غزل شماره 264: خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز

غزل شماره 265: برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز

غزل شماره 266: دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز

غزل شماره 267: ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

غزل شماره 268: گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

غزل شماره 269: دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

غزل شماره 270: درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

غزل شماره 271: دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

غزل شماره 272: بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

غزل شماره 273: اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش

غزل شماره 274: به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش

غزل شماره 275: صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش

غزل شماره 276: باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

غزل شماره 277: فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

غزل شماره 278: شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

غزل شماره 279: خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش

غزل شماره 280: چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

غزل شماره 281: یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

غزل شماره 282: ببرد از من قرار و طاقت و هوش

غزل شماره 283: سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

غزل شماره 284: هاتفی از گوشه میخانه دوش

غزل شماره 285: در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش

غزل شماره 286: دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

غزل شماره 287: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

غزل شماره 288: کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

غزل شماره 289: مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

غزل شماره 290: دلم رمیده شد و غافلم من درویش

غزل شماره 291: ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

غزل شماره 292: قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع

غزل شماره 293: بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع

غزل شماره 294: در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع

غزل شماره 295: سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ

غزل شماره 296: طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف

غزل شماره 297: زبان خامه ندارد سر بیان فراق

غزل شماره 298: مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق

غزل شماره 299: اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

غزل شماره 300: هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

غزل شماره 301: ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

غزل شماره 302: خوش خبر باشی ای نسیم شمال

غزل شماره 303: شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال

غزل شماره 304: دارای جهان نصرت دین خسرو کامل

غزل شماره 305: به وقت گل شدم از توبهٔ شراب خجل

غزل شماره 306: اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول

غزل شماره 307: هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل

غزل شماره 308: ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

غزل شماره 309: عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام

غزل شماره 310: مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام

غزل شماره 311: عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام

غزل شماره 312: بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم

غزل شماره 313: بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

غزل شماره 314: دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

غزل شماره 315: به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم

غزل شماره 316: زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

غزل شماره 317: فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

غزل شماره 318: مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

غزل شماره 319: سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم

غزل شماره 320: دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم

غزل شماره 321: هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

غزل شماره 322: خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم

غزل شماره 323: ز دست کوته خود زیر بارم

غزل شماره 324: گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم

غزل شماره 325: گر دست دهد خاک کف پای نگارم

غزل شماره 326: در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم

غزل شماره 327: مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم

غزل شماره 328: من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

غزل شماره 329: جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

غزل شماره 330: تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

غزل شماره 331: به تیغم گر کشد دستش نگیرم

غزل شماره 332: مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

غزل شماره 333: نماز شام غریبان چو گریه آغازم

غزل شماره 334: گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

غزل شماره 335: در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

غزل شماره 336: مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

غزل شماره 337: چرا نه در پی عزم دیار خود باشم

غزل شماره 338: من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

غزل شماره 339: خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

غزل شماره 340: من که از آتش دل چون خم می در جوشم

غزل شماره 341: گر من از سرزنش مدعیان اندیشم

غزل شماره 342: حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

غزل شماره 343: چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم

غزل شماره 344: عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

غزل شماره 345: بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم

غزل شماره 346: من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

غزل شماره 347: صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

غزل شماره 348: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

غزل شماره 349: دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

غزل شماره 350: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

غزل شماره 351: حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

غزل شماره 352: روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

غزل شماره 353: من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم

غزل شماره 354: به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

غزل شماره 355: حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

غزل شماره 356: گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

غزل شماره 357: در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

غزل شماره 358: غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

غزل شماره 359: خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

غزل شماره 360: گر از این منزل ویران به سوی خانه روم

غزل شماره 361: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

غزل شماره 362: دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

غزل شماره 363: دردم از یار است و درمان نیز هم

غزل شماره 364: ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم

غزل شماره 365: عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

غزل شماره 366: ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم

غزل شماره 367: فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم

غزل شماره 368: خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

غزل شماره 369: ما ز یاران چشم یاری داشتیم

غزل شماره 370: صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم

غزل شماره 371: ما درس سحر در ره میخانه نهادیم

غزل شماره 372: بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

غزل شماره 373: خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم

غزل شماره 374: بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

غزل شماره 375: صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم

غزل شماره 376: دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

غزل شماره 377: ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

غزل شماره 378: ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

غزل شماره 379: سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

غزل شماره 380: بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم

غزل شماره 381: گر چه ما بندگان پادشهیم

غزل شماره 382: فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

غزل شماره 383: چندان که گفتم غم با طبیبان

غزل شماره 384: می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

غزل شماره 385: یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان

غزل شماره 386: خدا را کم نشین با خرقه پوشان

غزل شماره 387: شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان

غزل شماره 388: بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

غزل شماره 389: چو گل هر دم به بویت جامه در تن

غزل شماره 390: افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن

غزل شماره 391: خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

غزل شماره 392: دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

غزل شماره 393: منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

غزل شماره 394: ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن

غزل شماره 395: گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن

غزل شماره 396: صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن

غزل شماره 397: ز در درآ و شبستان ما منور کن

غزل شماره 398: ای نور چشم من سخنی هست گوش کن

غزل شماره 399: کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن

غزل شماره 400: بالابلند عشوه گر نقش باز من

غزل شماره 401: چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

غزل شماره 402: نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین

غزل شماره 403: شراب لعل کش و روی مه جبینان بین

غزل شماره 404: می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این

غزل شماره 405: به جان پیر خرابات و حق صحبت او

غزل شماره 406: گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

غزل شماره 407: مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

غزل شماره 408: ای آفتاب آینه دار جمال تو

غزل شماره 409: ای خونبهای نافه چین خاک راه تو

غزل شماره 410: ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

غزل شماره 411: تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

غزل شماره 412: مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

غزل شماره 413: خط عذار یار که بگرفت ماه از او

غزل شماره 414: گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو

غزل شماره 415: ای پیک راستان خبر یار ما بگو

غزل شماره 416: خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه

غزل شماره 417: عیشم مدام است از لعل دلخواه

غزل شماره 418: گر تیغ بارد در کوی آن ماه

غزل شماره 419: وصال او ز عمر جاودان به

غزل شماره 420: ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه

غزل شماره 421: در سرای مغان رفته بود و آب زده

غزل شماره 422: ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای

غزل شماره 423: دوش رفتم به در میکده خواب آلوده

غزل شماره 424: از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

غزل شماره 425: دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده

غزل شماره 426: از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

غزل شماره 427: چراغ روی تو را شمع گشت پروانه

غزل شماره 428: سحرگاهان که مخمور شبانه

غزل شماره 429: ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می

غزل شماره 430: به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می

غزل شماره 431: لبش می‌بوسم و در می‌کشم می

غزل شماره 432: مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

غزل شماره 433: ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

غزل شماره 434: ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

غزل شماره 435: با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

غزل شماره 436: آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی

غزل شماره 437: ای قصه بهشت ز کویت حکایتی

غزل شماره 438: سبت سلمی بصدغیها فؤادی

غزل شماره 439: دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی

غزل شماره 440: سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی

غزل شماره 441: چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی

غزل شماره 442: به جان او که گرم دسترس به جان بودی

غزل شماره 443: چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری

غزل شماره 444: شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری

غزل شماره 445: تو را که هر چه مراد است در جهان داری

غزل شماره 446: صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری

غزل شماره 447: بیا با ما مورز این کینه داری

غزل شماره 448: ای که در کوی خرابات مقامی داری

غزل شماره 449: ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

غزل شماره 450: روزگاریست که ما را نگران می‌داری

غزل شماره 451: خوش کرد یاوری فلکت روز داوری

غزل شماره 452: طفیل هستی عشقند آدمی و پری

غزل شماره 453: ای که دایم به خویش مغروری

غزل شماره 454: ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

غزل شماره 455: عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی

غزل شماره 456: نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

غزل شماره 457: هزار جهد بکردم که یار من باشی

غزل شماره 458: ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

غزل شماره 459: زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی

غزل شماره 460: سلیمی منذ حلت بالعراق

غزل شماره 461: کتبت قصة شوقی و مدمعی باکی

غزل شماره 462: یا مبسما یحاکی درجا من اللالی

غزل شماره 463: سلام الله ما کر اللیالی

غزل شماره 464: بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی

غزل شماره 465: رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

غزل شماره 466: این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی

غزل شماره 467: زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

غزل شماره 468: که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی

غزل شماره 469: اتت روائح رند الحمی و زاد غرامی

غزل شماره 470: سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

غزل شماره 471: ز دلبرم که رساند نوازش قلمی

غزل شماره 472: احمد الله علی معدله السلطان

غزل شماره 473: وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی

غزل شماره 474: هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی

غزل شماره 475: گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی

غزل شماره 476: نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی

غزل شماره 477: دو یار زیرک و از باده کهن دومنی

غزل شماره 478: نوش کن جام شراب یک منی

غزل شماره 479: صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی

غزل شماره 480: ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

غزل شماره 481: بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی

غزل شماره 482: ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی

غزل شماره 483: سحرگه ره روی در سرزمینی

غزل شماره 484: تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی

غزل شماره 485: ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

غزل شماره 486: بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی

غزل شماره 487: ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی

غزل شماره 488: سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

غزل شماره 489: ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی

غزل شماره 490: در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

غزل شماره 491: به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

غزل شماره 492: سلامی چو بوی خوش آشنایی

غزل شماره 493: ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

غزل شماره 494: ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

غزل شماره 495: می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی