کلیات سعدی / غزلیات سعدی

غزل شماره 1: اول دفتر به نام ايزد دانا

غزل شماره 2: اي نفس خرم باد صبا

غزل شماره 3: روي تو خوش مي نمايد آينه ما

غزل شماره 4: اگر تو فارغي از حال دوستان يارا

غزل شماره 5: شب فراق نخواهم دواج ديبا را

غزل شماره 6: پيش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

غزل شماره 7: مشتاقي و صبوري از حد گذشت يارا

غزل شماره 8: ز اندازه بيرون تشنه ام ساقي بيار آن آب را

غزل شماره 9: گر ماه من برافکند از رخ نقاب را

غزل شماره 10: با جواني سرخوشست اين پير بي تدبير را

غزل شماره 11: وقت طرب خوش يافتم آن دلبر طناز را

غزل شماره 12: دوست مي دارم من اين ناليدن دلسوز را

غزل شماره 13: وه که گر من بازبينم روي يار خويش را

غزل شماره 14: امشب سبکتر مي زنند اين طبل بي هنگام را

غزل شماره 15: برخيز تا يک سو نهيم اين دلق ازرق فام را

غزل شماره 16: تا بود بار غمت بر دل بي هوش مرا

غزل شماره 17: چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را

غزل شماره 18: ساقي بده آن کوزه ياقوت روان را

غزل شماره 19: کمان سخت که داد آن لطيف بازو را

غزل شماره 20: لاابالي چه کند دفتر دانايي را

غزل شماره 21: تفاوتي نکند قدر پادشايي را

غزل شماره 22: من بدين خوبي و زيبايي نديدم روي را

غزل شماره 23: رفتيم اگر ملول شدي از نشست ما

غزل شماره 24: وقتي دل سودايي مي رفت به بستان ها

غزل شماره 25: اگر تو برفکني در ميان شهر نقاب

غزل شماره 26: ما را همه شب نمي برد خواب

غزل شماره 27: ماه رويا روي خوب از من متاب

غزل شماره 28: سرمست درآمد از خرابات

غزل شماره 29: متناسبند و موزون حرکات دلفريبت

غزل شماره 30: هر که خصم اندر او کمند انداخت

غزل شماره 31: چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

غزل شماره 32: معلمت همه شوخي و دلبري آموخت

غزل شماره 33: کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

غزل شماره 34: دل هر که صيد کردي نکشد سر از کمندت

غزل شماره 35: دوست دارم که بپوشي رخ همچون قمرت

غزل شماره 36: بنده وار آمدم به زنهارت

غزل شماره 37: مپندار از لب شيرين عبارت

غزل شماره 38: چه دل ها بردي اي ساقي به ساق فتنه انگيزت

غزل شماره 39: بي تو حرامست به خلوت نشست

غزل شماره 40: چنان به موي تو آشفته ام به بوي تو مست

غزل شماره 41: دير آمدي اي نگار سرمست

غزل شماره 42: نشايد گفتن آن کس را دلي هست

غزل شماره 43: اگر مراد تو اي دوست بي مرادي ماست

غزل شماره 44: بوي گل و بانگ مرغ برخاست

غزل شماره 45: خوش مي رود اين پسر که برخاست

غزل شماره 46: ديگر نشنيديم چنين فتنه که برخاست

غزل شماره 47: سلسله موي دوست حلقه دام بلاست

غزل شماره 48: صبر کن اي دل که صبر سيرت اهل صفاست

غزل شماره 49: خرم آن بقعه که آرامگه يار آن جاست

غزل شماره 50: عشق ورزيدم و عقلم به ملامت برخاست

غزل شماره 51: آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب ست

غزل شماره 52: آن ماه دوهفته در نقابست

غزل شماره 53: ديدار تو حل مشکلاتست

غزل شماره 54: سرو چمن پيش اعتدال تو پستست

غزل شماره 55: مجنون عشق را دگر امروز حالتست

غزل شماره 56: اي کاب زندگاني من در دهان توست

غزل شماره 57: هر صبحدم نسيم گل از بوستان توست

غزل شماره 58: اتفاقم به سر کوي کسي افتادست

غزل شماره 59: اين تويي يا سرو بستاني به رفتار آمدست

غزل شماره 60: شب فراق که داند که تا سحر چندست

غزل شماره 61: افسوس بر آن ديده که روي تو نديدست

غزل شماره 62: اي لعبت خندان لب لعلت که مزيدست

غزل شماره 63: از هر چه مي رود سخن دوست خوشترست

غزل شماره 64: اين بوي روح پرور از آن خوي دلبرست

غزل شماره 65: عيب ياران و دوستان هنرست

غزل شماره 66: هر کسي را نتوان گفت که صاحب نظرست

غزل شماره 67: فرياد من از فراق يارست

غزل شماره 68: چشمت خوشست و بر اثر خواب خوشترست

غزل شماره 69: عشرت خوشست و بر طرف جوي خوشترست

غزل شماره 70: اي که از سرو روان قد تو چالاکترست

غزل شماره 71: دلي که عاشق و صابر بود مگر سنگست

غزل شماره 72: پاي سرو بوستاني در گلست

غزل شماره 73: ديده از ديدار خوبان برگرفتن مشکلست

غزل شماره 74: شراب از دست خوبان سلسبيلست

غزل شماره 75: کارم چو زلف يار پريشان و درهمست

غزل شماره 76: يارا بهشت صحبت ياران همدمست

غزل شماره 77: بر من که صبوحي زده ام خرقه حرامست

غزل شماره 78: امشب به راستي شب ما روز روشنست

غزل شماره 79: اين باد بهار بوستانست

غزل شماره 80: اين خط شريف از آن بنانست

غزل شماره 81: چه رويست آن که پيش کاروانست

غزل شماره 82: هزار سختي اگر بر من آيد آسانست

غزل شماره 83: مگر نسيم سحر بوي زلف يار منست

غزل شماره 84: ز من مپرس که در دست او دلت چونست

غزل شماره 85: با همه مهر و با منش کينست

غزل شماره 86: بخت جوان دارد آن که با تو قرينست

غزل شماره 87: گر کسي سرو شنيدست که رفتست اينست

غزل شماره 88: با خردمندي و خوبي پارسا و نيک خوست

غزل شماره 89: بتا هلاک شود دوست در محبت دوست

غزل شماره 90: سرمست درآمد از درم دوست

غزل شماره 91: سفر دراز نباشد به پاي طالب دوست

غزل شماره 92: کس به چشم در نمي آيد که گويم مثل اوست

غزل شماره 93: يار من آن که لطف خداوند يار اوست

غزل شماره 94: خورشيد زير سايه زلف چو شام اوست

غزل شماره 95: آن که دل من چو گوي در خم چوگان اوست

غزل شماره 96: ز هر چه هست گزيرست و ناگزير از دوست

غزل شماره 97: صبحي مبارکست نظر بر جمال دوست

غزل شماره 98: گفتم مگر به خواب ببينم خيال دوست

غزل شماره 99: صبح مي خندد و من گريه کنان از غم دوست

غزل شماره 100: اين مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

غزل شماره 101: اي پيک پي خجسته که داري نشان دوست

غزل شماره 102: تا دست ها کمر نکني بر ميان دوست

غزل شماره 103: ز حد گذشت جدايي ميان ما اي دوست

غزل شماره 104: مرا تو غايت مقصودي از جهان اي دوست

غزل شماره 105: آب حيات منست خاک سر کوي دوست

غزل شماره 106: شادي به روزگار گدايان کوي دوست

غزل شماره 107: صبحدم خاکي به صحرا برد باد از کوي دوست

غزل شماره 108: مرا خود با تو چيزي در ميان هست

غزل شماره 109: بيا بيا که مرا با تو ماجرايي هست

غزل شماره 110: هر چه در روي تو گويند به زيبايي هست

غزل شماره 111: مشنو اي دوست که غير از تو مرا ياري هست

غزل شماره 112: زهي رفيق که با چون تو سروبالاييست

غزل شماره 113: مرا از آن چه که بيرون شهر صحراييست

غزل شماره 114: درديست درد عشق که هيچش طبيب نيست

غزل شماره 115: کيست آن کش سر پيوند تو در خاطر نيست

غزل شماره 116: گر صبر دل از تو هست و گر نيست

غزل شماره 117: اي که گفتي هيچ مشکل چون فراق يار نيست

غزل شماره 118: جان ندارد هر که جانانيش نيست

غزل شماره 119: هر چه خواهي کن که ما را با تو روي جنگ نيست

غزل شماره 120: خبرت هست که بي روي تو آرامم نيست

غزل شماره 121: با فراقت چند سازم برگ تنهاييم نيست

غزل شماره 122: در من اين هست که صبرم ز نکورويان نيست

غزل شماره 123: در من اين هست که صبرم ز نکورويان نيست

غزل شماره 124: روز وصلم قرار ديدن نيست

غزل شماره 125: کس ندانم که در اين شهر گرفتار تو نيست

غزل شماره 126: نه خود اندر زمين نظير تو نيست

غزل شماره 127: دل نماندست که گوي خم چوگان تو نيست

غزل شماره 128: چو ترک دلبر من شاهدي به شنگي نيست

غزل شماره 129: خسرو آنست که در صحبت او شيرينيست

غزل شماره 130: دوش دور از رويت اي جان جانم از غم تاب داشت

غزل شماره 131: دوشم آن سنگ دل پريشان داشت

غزل شماره 132: چو ابر زلف تو پيرامن قمر مي گشت

غزل شماره 133: خيال روي توام دوش در نظر مي گشت

غزل شماره 134: دلي که ديد که پيرامن خطر مي گشت

غزل شماره 135: آن را که ميسر نشود صبر و قناعت

غزل شماره 136: اي ديدنت آسايش و خنديدنت آفت

غزل شماره 137: کيست آن لعبت خندان که پري وار برفت

غزل شماره 138: عشق در دل ماند و يار از دست رفت

غزل شماره 139: دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت

غزل شماره 140: چشمت چو تيغ غمزه خون خوار برگرفت

غزل شماره 141: هر که دلارام ديد از دلش آرام رفت

غزل شماره 142: اي کسوت زيبايي بر قامت چالاکت

غزل شماره 143: اين که تو داري قيامتست نه قامت

غزل شماره 144: اي که رحمت مي نيايد بر منت

غزل شماره 145: آفرين خداي بر جانت

غزل شماره 146: اي جان خردمندان گوي خم چوگانت

غزل شماره 147: جان و تنم اي دوست فداي تن و جانت

غزل شماره 148: چو نيست راه برون آمدن ز ميدانت

غزل شماره 149: چه لطيفست قبا بر تن چون سرو روانت

غزل شماره 150: خوش مي روي به تنها تن ها فداي جانت

غزل شماره 151: گر جان طلبي فداي جانت

غزل شماره 152: بيا که نوبت صلحست و دوستي و عنايت

غزل شماره 153: سر تسليم نهاديم به حکم و رايت

غزل شماره 154: جان من جان من فداي تو باد

غزل شماره 155: زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد

غزل شماره 156: فرهاد را چو بر رخ شيرين نظر فتاد

غزل شماره 157: پيش رويت قمر نمي تابد

غزل شماره 158: مويت رها مکن که چنين بر هم اوفتد

غزل شماره 159: نه آن شبست که کس در ميان ما گنجد

غزل شماره 160: حديث عشق به طومار در نمي گنجد

غزل شماره 161: کس اين کند که ز يار و ديار برگردد

غزل شماره 162: طرفه مي دارند ياران صبر من بر داغ و درد

غزل شماره 163: هر که مي با تو خورد عربده کرد

غزل شماره 164: ديدار يار غايب داني چه ذوق دارد

غزل شماره 165: که مي رود به شفاعت که دوست بازآرد

غزل شماره 166: هر که چيزي دوست دارد جان و دل بر وي گمارد

غزل شماره 167: گر از جفاي تو روزي دلم بيازارد

غزل شماره 168: کس اين کند که دل از يار خويش بردارد

غزل شماره 169: تو را ز حال پريشان ما چه غم دارد

غزل شماره 170: غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد

غزل شماره 171: مگر نسيم سحر بوي يار من دارد

غزل شماره 172: هر آن ناظر که منظوري ندارد

غزل شماره 173: آن که بر نسترن از غاليه خالي دارد

غزل شماره 174: آن شکرخنده که پرنوش دهاني دارد

غزل شماره 175: بازت ندانم از سر پيمان ما که برد

غزل شماره 176: آن کيست کاندر رفتنش صبر از دل ما مي برد

غزل شماره 177: هر گه که بر من آن بت عيار بگذرد

غزل شماره 178: کيست آن فتنه که با تير و کمان مي گذرد

غزل شماره 179: کيست آن ماه منور که چنين مي گذرد

غزل شماره 180: انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد

غزل شماره 181: باد آمد و بوي عنبر آورد

غزل شماره 182: زنده شود هر که پيش دوست بميرد

غزل شماره 183: کدام چاره سگالم که با تو درگيرد

غزل شماره 184: دلم دل از هوس يار بر نمي گيرد

غزل شماره 185: کسي به عيب من از خويشتن نپردازد

غزل شماره 186: بگذشت و باز آتش در خرمن سکون زد

غزل شماره 187: هشيار کسي بايد کز عشق بپرهيزد

غزل شماره 188: به حديث درنيايي که لبت شکر نريزد

غزل شماره 189: آه اگر دست دل من به تمنا نرسد

غزل شماره 190: از اين تعلق بيهوده تا به من چه رسد

غزل شماره 191: کي برست اين گل خندان و چنين زيبا شد

غزل شماره 192: گر آن مراد شبي در کنار ما باشد

غزل شماره 193: شورش بلبلان سحر باشد

غزل شماره 194: شب عاشقان بي دل چه شبي دراز باشد

غزل شماره 195: از تو دل برنکنم تا دل و جانم باشد

غزل شماره 196: سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد

غزل شماره 197: نظر خداي بينان طلب هوا نباشد

غزل شماره 198: با کاروان مصري چندين شکر نباشد

غزل شماره 199: تا حال منت خبر نباشد

غزل شماره 200: چه کسي که هيچ کس را به تو بر نظر نباشد

غزل شماره 201: آن به که نظر باشد و گفتار نباشد

غزل شماره 202: جنگ از طرف دوست دل آزار نباشد

غزل شماره 203: تو را ناديدن ما غم نباشد

غزل شماره 204: گر گويمت که سروي سرو اين چنين نباشد

غزل شماره 205: اگر سروي به بالاي تو باشد

غزل شماره 206: در پاي تو افتادن شايسته دمي باشد

غزل شماره 207: تو را خود يک زمان با ما سر صحرا نمي باشد

غزل شماره 208: مرا به عاقبت اين شوخ سيمتن بکشد

غزل شماره 209: تا کي اي دلبر دل من بار تنهايي کشد

غزل شماره 210: خواب خوش من اي پسر دستخوش خيال شد

غزل شماره 211: امروز در فراق تو ديگر به شام شد

غزل شماره 212: هر که شيريني فروشد مشتري بر وي بجوشد

غزل شماره 213: دوش بي روي تو آتش به سرم بر مي شد

غزل شماره 214: سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد

غزل شماره 215: ساعتي کز درم آن سرو روان بازآمد

غزل شماره 216: روز برآمد بلند اي پسر هوشمند

غزل شماره 217: آن را که غمي چون غم من نيست چه داند

غزل شماره 218: آن سرو که گويند به بالاي تو ماند

غزل شماره 219: کسي که روي تو ديدست حال من داند

غزل شماره 220: دلم خيال تو را ره نماي مي داند

غزل شماره 221: مجلس ما دگر امروز به بستان ماند

غزل شماره 222: حسن تو دايم بدين قرار نماند

غزل شماره 223: عيب جويانم حکايت پيش جانان گفته اند

غزل شماره 224: گلبنان پيرايه بر خود کرده اند

غزل شماره 225: اينان مگر ز رحمت محض آفريده اند

غزل شماره 226: درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند

غزل شماره 227: آخر اي سنگ دل سيم زنخدان تا چند

غزل شماره 228: کاروان مي رود و بار سفر مي بندند

غزل شماره 229: پيش رويت دگران صورت بر ديوارند

غزل شماره 230: شايد اين طلعت ميمون که به فالش دارند

غزل شماره 231: تو آن نه اي که دل از صحبت تو برگيرند

غزل شماره 232: دو چشم مست تو کز خواب صبح برخيزند

غزل شماره 233: روندگان مقيم از بلا نپرهيزند

غزل شماره 234: آفتاب از کوه سر بر مي زند

غزل شماره 235: بلبلي بي دل نوايي مي زند

غزل شماره 236: توانگران که به جنب سراي درويشند

غزل شماره 237: يار بايد که هر چه يار کند

غزل شماره 238: بخرام بالله تا صبا بيخ صنوبر برکند

غزل شماره 239: کسي که روي تو بيند نگه به کس نکند

غزل شماره 240: چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

غزل شماره 241: ميل بين کان سروبالا مي کند

غزل شماره 242: سرو بلند بين که چه رفتار مي کند

غزل شماره 243: زلف او بر رخ چو جولان مي کند

غزل شماره 244: يار با ما بي وفايي مي کند

غزل شماره 245: هر که بي او زندگاني مي کند

غزل شماره 246: دلبرا پيش وجودت همه خوبان عدمند

غزل شماره 247: با دوست باش گر همه آفاق دشمنند

غزل شماره 248: شوخي مکن اي يار که صاحب نظرانند

غزل شماره 249: اين جا شکري هست که چندين مگسانند

غزل شماره 250: خوبرويان جفاپيشه وفا نيز کنند

غزل شماره 251: اگر تو برشکني دوستان سلام کنند

غزل شماره 252: نشايد که خوبان به صحرا روند

غزل شماره 253: به بوي آن که شبي در حرم بياسايند

غزل شماره 254: اختراني که به شب در نظر ما آيند

غزل شماره 255: تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود

غزل شماره 256: نفسي وقت بهارم هوس صحرا بود

غزل شماره 257: از دست دوست هر چه ستاني شکر بود

غزل شماره 258: مرا راحت از زندگي دوش بود

غزل شماره 259: ناچار هر که صاحب روي نکو بود

غزل شماره 260: من چه در پاي تو ريزم که خوراي تو بود

غزل شماره 261: يا رب شب دوشين چه مبارک سحري بود

غزل شماره 262: عيبي نباشد از تو که بر ما جفا رود

غزل شماره 263: گفتمش سير ببينم مگر از دل برود

غزل شماره 264: هر که مجموع نباشد به تماشا نرود

غزل شماره 265: هر که را باغچه اي هست به بستان نرود

غزل شماره 266: در من اين عيب قديمست و به در مي نرود

غزل شماره 267: سروبالايي به صحرا مي رود

غزل شماره 268: اي ساربان آهسته رو کآرام جانم مي رود

غزل شماره 269: آن که مرا آرزوست دير ميسر شود

غزل شماره 270: هر لحظه در برم دل از انديشه خون شود

غزل شماره 271: بخت اين کند که راي تو با ما يکي شود

غزل شماره 272: آن که نقشي ديگرش جايي مصور مي شود

غزل شماره 273: هفته اي مي رود از عمر و به ده روز کشيد

غزل شماره 274: چه سروست آن که بالا مي نمايد

غزل شماره 275: نگفتم روزه بسياري نپايد

غزل شماره 276: به حسن دلبر من هيچ در نمي بايد

غزل شماره 277: بخت بازآيد از آن در که يکي چون درآيد

غزل شماره 278: سروي چو تو مي بايد تا باغ بيارايد

غزل شماره 279: فراق را دلي از سنگ سختتر بايد

غزل شماره 280: مرو به خواب که خوابت ز چشم بربايد

غزل شماره 281: اميدوار چنانم که کار بسته برآيد

غزل شماره 282: مرا چو آرزوي روي آن نگار آيد

غزل شماره 283: سرمست اگر درآيي عالم به هم برآيد

غزل شماره 284: به کوي لاله رخان هر که عشقباز آيد

غزل شماره 285: کارواني شکر از مصر به شيراز آيد

غزل شماره 286: اگر آن عهدشکن با سر ميثاق آيد

غزل شماره 287: نه چندان آرزومندم که وصفش در بيان آيد

غزل شماره 288: که برگذشت که بوي عبير مي آيد

غزل شماره 289: آن نه عشقست که از دل به دهان مي آيد

غزل شماره 290: تو را سريست که با ما فرو نمي آيد

غزل شماره 291: آنک از جنت فردوس يکي مي آيد

غزل شماره 292: شيرين دهان آن بت عيار بنگريد

غزل شماره 293: آفتابست آن پري رخ يا ملايک يا بشر

غزل شماره 294: آمد گه آن که بوي گلزار

غزل شماره 295: خفتن عاشق يکيست بر سر ديبا و خار

غزل شماره 296: دولت جان پرورست صحبت آموزگار

غزل شماره 297: زنده کدامست بر هوشيار

غزل شماره 298: شرطست جفا کشيدن از يار

غزل شماره 299: اي صبر پاي دار که پيمان شکست يار

غزل شماره 300: يار آن بود که صبر کند بر جفاي يار

غزل شماره 301: هر شب انديشه ديگر کنم و راي دگر

غزل شماره 302: به فلک مي رسد از روي چو خورشيد تو نور

غزل شماره 303: پروانه نمي شکيبد از دور

غزل شماره 304: آن کيست که مي رود به نخجير

غزل شماره 305: از همه باشد به حقيقت گزير

غزل شماره 306: اي پسر دلربا وي قمر دلپذير

غزل شماره 307: دل برگرفتي از برم اي دوست دست گير

غزل شماره 308: فتنه ام بر زلف و بالاي تو اي بدر منير

غزل شماره 309: ما در اين شهر غريبيم و در اين ملک فقير

غزل شماره 310: اي به خلق از جهانيان ممتاز

غزل شماره 311: متقلب درون جامه ناز

غزل شماره 312: بزرگ دولت آن کز درش تو آيي باز

غزل شماره 313: برآمد باد صبح و بوي نوروز

غزل شماره 314: مبارکتر شب و خرمترين روز

غزل شماره 315: پيوند روح مي کند اين باد مشک بيز

غزل شماره 316: ساقي سيمتن چه خسبي خيز

غزل شماره 317: بوي بهار آمد بنال اي بلبل شيرين نفس

غزل شماره 318: امشب مگر به وقت نمي خواند اين خروس

غزل شماره 319: هر که بي دوست مي برد خوابش

غزل شماره 320: ياري به دست کن که به اميد راحتش

غزل شماره 321: آن که هلاک من همي خواهد و من سلامتش

غزل شماره 322: خجلست سرو بستان بر قامت بلندش

غزل شماره 323: هر که نازک بود تن يارش

غزل شماره 324: هر که نامهربان بود يارش

غزل شماره 325: کس نديدست به شيريني و لطف و نازش

غزل شماره 326: دست به جان نمي رسد تا به تو برفشانمش

غزل شماره 327: چون برآمد ماه روي از مطلع پيراهنش

غزل شماره 328: رها نمي کند ايام در کنار منش

غزل شماره 329: خوشست درد که باشد اميد درمانش

غزل شماره 330: زينهار از دهان خندانش

غزل شماره 331: هر که هست التفات بر جانش

غزل شماره 332: هر که سوداي تو دارد چه غم از هر که جهانش

غزل شماره 333: خطا کردي به قول دشمنان گوش

غزل شماره 334: قيامت باشد آن قامت در آغوش

غزل شماره 335: يکي را دست حسرت بر بناگوش

غزل شماره 336: رفتي و نمي شوي فراموش

غزل شماره 337: گر يکي از عشق برآرد خروش

غزل شماره 338: دلي که ديد که غايب شدست از اين درويش

غزل شماره 339: گردن افراشته ام بر فلک از طالع خويش

غزل شماره 340: هر کسي را هوسي در سر و کاري در پيش

غزل شماره 341: گرم قبول کني ور براني از بر خويش

غزل شماره 342: يار بيگانه نگيرد هر که دارد يار خويش

غزل شماره 343: به عمر خويش نديدم شبي که مرغ دلم

غزل شماره 344: ساقي بده آن شراب گلرنگ

غزل شماره 345: گرم بازآمدي محبوب سيم اندام سنگين دل

غزل شماره 346: مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل

غزل شماره 347: جزاي آن که نگفتيم شکر روز وصال

غزل شماره 348: چشم خدا بر تو اي بديع شمايل

غزل شماره 349: بي دل گمان مبر که نصيحت کند قبول

غزل شماره 350: من ايستاده ام اينک به خدمتت مشغول

غزل شماره 351: نشسته بودم و خاطر به خويشتن مشغول

غزل شماره 352: جانان هزاران آفرين بر جانت از سر تا قدم

غزل شماره 353: رفيق مهربان و يار همدم

غزل شماره 354: وقت ها يک دم برآسودي تنم

غزل شماره 355: انتبه قبل السحر يا ذالمنام

غزل شماره 356: چو بلبل سحري برگرفت نوبت بام

غزل شماره 357: حکايت از لب شيرين دهان سيم اندام

غزل شماره 358: زهي سعادت من کم تو آمدي به سلام

غزل شماره 359: ساقيا مي ده که مرغ صبح بام

غزل شماره 360: شمع بخواهد نشست بازنشين اي غلام

غزل شماره 361: ماه چنين کس نديد خوش سخن و کش خرام

غزل شماره 362: مرا دو ديده به راه و دو گوش بر پيغام

غزل شماره 363: روزگاريست که سودازده روي توام

غزل شماره 364: من اندر خود نمي يابم که روي از دوست برتابم

غزل شماره 365: به خاک پاي عزيزت که عهد نشکستم

غزل شماره 366: گو خلق بدانند که من عاشق و مستم

غزل شماره 367: من خود اي ساقي از اين شوق که دارم مستم

غزل شماره 368: دل پيش تو و ديده به جاي دگرستم

غزل شماره 369: چو تو آمدي مرا بس که حديث خويش گفتم

غزل شماره 370: من همان روز که آن خال بديدم گفتم

غزل شماره 371: من از آن روز که دربند توام آزادم

غزل شماره 372: عشقبازي نه من آخر به جهان آوردم

غزل شماره 373: هزار عهد کردم که گرد عشق نگردم

غزل شماره 374: از در درآمدي و من از خود به درشدم

غزل شماره 375: چنان در قيد مهرت پاي بندم

غزل شماره 376: خرامان از درم بازآ کت از جان آرزومندم

غزل شماره 377: شکست عهد مودت نگار دلبندم

غزل شماره 378: من با تو نه مرد پنجه بودم

غزل شماره 379: آمدي وه که چه مشتاق و پريشان بودم

غزل شماره 380: عهد بشکستي و من بر سر پيمان بودم

غزل شماره 381: دو هفته مي گذرد کان مه دوهفته نديدم

غزل شماره 382: من چون تو به دلبري نديدم

غزل شماره 383: مي روم وز سر حسرت به قفا مي نگرم

غزل شماره 384: نرفت تا تو برفتي خيالت از نظرم

غزل شماره 385: يک امشبي که در آغوش شاهد شکرم

غزل شماره 386: شب دراز به اميد صبح بيدارم

غزل شماره 387: من آن نيم که دل از مهر دوست بردارم

غزل شماره 388: منم اين بي تو که پرواي تماشا دارم

غزل شماره 389: باز از شراب دوشين در سر خمار دارم

غزل شماره 390: نه دسترسي به يار دارم

غزل شماره 391: من اگر نظر حرامست بسي گناه دارم

غزل شماره 392: من دوست مي دارم جفا کز دست جانان مي برم

غزل شماره 393: گر به رخسار چو ماهت صنما مي نگرم

غزل شماره 394: به خدا اگر بميرم که دل از تو برنگيرم

غزل شماره 395: گر من ز محبتت بميرم

غزل شماره 396: من اين طمع نکنم کز تو کام برگيرم

غزل شماره 397: از تو با مصلحت خويش نمي پردازم

غزل شماره 398: نظر از مدعيان بر تو نمي اندازم

غزل شماره 399: خنک آن روز که در پاي تو جان اندازم

غزل شماره 400: وه که در عشق چنان مي سوزم

غزل شماره 401: يک روز به شيدايي در زلف تو آويزم

غزل شماره 402: من بي مايه که باشم که خريدار تو باشم

غزل شماره 403: در آن نفس که بميرم در آرزوي تو باشم

غزل شماره 404: غم زمانه خورم يا فراق يار کشم

غزل شماره 405: هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

غزل شماره 406: بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

غزل شماره 407: تا تو به خاطر مني کس نگذشت بر دلم

غزل شماره 408: امروز مبارکست فالم

غزل شماره 409: تا خبر دارم از او بي خبر از خويشتنم

غزل شماره 410: چشم که بر تو مي کنم چشم حسود مي کنم

غزل شماره 411: گر تيغ برکشد که محبان همي زنم

غزل شماره 412: آن دوست که من دارم وان يار که من دانم

غزل شماره 413: آن نه رويست که من وصف جمالش دانم

غزل شماره 414: اگر دستم رسد روزي که انصاف از تو بستانم

غزل شماره 415: اي مرهم ريش و مونس جانم

غزل شماره 416: بس که در منظر تو حيرانم

غزل شماره 417: سخن عشق تو بي آن که برآيد به زبانم

غزل شماره 418: گر دست دهد هزار جانم

غزل شماره 419: مرا تا نقره باشد مي فشانم

غزل شماره 420: ما همه چشميم و تو نور اي صنم

غزل شماره 421: چون من به نفس خويشتن اين کار مي کنم

غزل شماره 422: آن کس که از او صبر محالست و سکونم

غزل شماره 423: ز دستم بر نمي خيزد که يک دم بي تو بنشينم

غزل شماره 424: من از تو صبر ندارم که بي تو بنشينم

غزل شماره 425: منم يا رب در اين دولت که روي يار مي بينم

غزل شماره 426: دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمي بينم

غزل شماره 427: من از اين جا به ملامت نروم

غزل شماره 428: نه از چينم حکايت کن نه از روم

غزل شماره 429: تو مپندار کز اين در به ملامت بروم

غزل شماره 430: به تو مشغول و با تو همراهم

غزل شماره 431: امشب آن نيست که در خواب رود چشم نديم

غزل شماره 432: ما دگر کس نگرفتيم به جاي تو نديم

غزل شماره 433: ما به روي دوستان از بوستان آسوده ايم

غزل شماره 434: ما در خلوت به روي خلق ببستيم

غزل شماره 435: اي سروبالاي سهي کز صورت حال آگهي

غزل شماره 436: عمرها در پي مقصود به جان گرديديم

غزل شماره 437: بگذار تا مقابل روي تو بگذريم

غزل شماره 438: ما دل دوستان به جان بخريم

غزل شماره 439: ما گدايان خيل سلطانيم

غزل شماره 440: کاش کان دلبر عيار که من کشته اويم

غزل شماره 441: عهد کرديم که بي دوست به صحرا نرويم

غزل شماره 442: گر غصه روزگار گويم

غزل شماره 443: بکن چندان که خواهي جور بر من

غزل شماره 444: يا رب آن رويست يا برگ سمن

غزل شماره 445: در وصف نيايد که چه شيرين دهنست آن

غزل شماره 446: اي کودک خوبروي حيران

غزل شماره 447: برخيز که مي رود زمستان

غزل شماره 448: خوشا و خرما وقت حبيبان

غزل شماره 449: چه خوشست بوي عشق از نفس نيازمندان

غزل شماره 450: بگذار تا بگرييم چون ابر در بهاران

غزل شماره 451: دو چشم مست ميگونت ببرد آرام هشياران

غزل شماره 452: فراق دوستانش باد و ياران

غزل شماره 453: سخت به ذوق مي دهد باد ز بوستان نشان

غزل شماره 454: ديگر به کجا مي رود اين سرو خرامان

غزل شماره 455: خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان

غزل شماره 456: ما نتوانيم و عشق پنجه درانداختن

غزل شماره 457: چند بشايد به صبر ديده فرودوختن

غزل شماره 458: گر متصور شدي با تو درآميختن

غزل شماره 459: نبايستي هم اول مهر بستن

غزل شماره 460: خلاف دوستي کردن به ترک دوستان گفتن

غزل شماره 461: سهل باشد به ترک جان گفتن

غزل شماره 462: طوطي نگويد از تو دلاويزتر سخن

غزل شماره 463: چه خوش بود دو دلارام دست در گردن

غزل شماره 464: دست با سرو روان چون نرسد در گردن

غزل شماره 465: ميان باغ حرامست بي تو گرديدن

غزل شماره 466: تا کي اي جان اثر وصل تو نتوان ديدن

غزل شماره 467: آخر نگهي به سوي ما کن

غزل شماره 468: چشم اگر با دوست داري گوش با دشمن مکن

غزل شماره 469: گواهي امينست بر درد من

غزل شماره 470: اي روي تو راحت دل من

غزل شماره 471: وه که جدا نمي شود نقش تو از خيال من

غزل شماره 472: اي به ديدار تو روشن چشم عالم بين من

غزل شماره 473: دي به چمن برگذشت سرو سخنگوي من

غزل شماره 474: نشان بخت بلندست و طالع ميمون

غزل شماره 475: بهست آن يا زنخ يا سيب سيمين

غزل شماره 476: صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از يمين

غزل شماره 477: چه روي و موي و بناگوش و خط و خالست اين

غزل شماره 478: اي چشم تو دلفريب و جادو

غزل شماره 479: من از دست کمانداران ابرو

غزل شماره 480: گفتم به عقل پاي برآرم ز بند او

غزل شماره 481: صيد بيابان عشق چون بخورد تير او

غزل شماره 482: هر که به خويشتن رود ره نبرد به سوي او

غزل شماره 483: راستي گويم به سروي ماند اين بالاي تو

غزل شماره 484: بيا که در غم عشقت مشوشم بي تو

غزل شماره 485: اي طراوت برده از فردوس اعلا روي تو

غزل شماره 486: آن سرو ناز بين که چه خوش مي رود به راه

غزل شماره 487: پنجه با ساعد سيمين که نيندازي به

غزل شماره 488: اي که شمشير جفا بر سر ما آخته اي

غزل شماره 489: اي رخ چون آينه افروخته

غزل شماره 490: اي که ز ديده غايبي در دل ما نشسته اي

غزل شماره 491: حناست آن که ناخن دلبند رشته اي

غزل شماره 492: اي باغ حسن چون تو نهالي نيافته

غزل شماره 493: سرمست بتي لطيف ساده

غزل شماره 494: اي يار جفاکرده پيوندبريده

غزل شماره 495: مي برزند ز مشرق شمع فلک زبانه

غزل شماره 496: اي صورتت ز گوهر معني خزينه اي

غزل شماره 497: خلاف سرو را روزي خرامان سوي بستان آي

غزل شماره 498: قيمت گل برود چون تو به گلزار آيي

غزل شماره 499: خرم آن روز که چون گل به چمن بازآيي

غزل شماره 500: تا کيم انتظار فرمايي

غزل شماره 501: تو از هر در که بازآيي بدين خوبي و زيبايي

غزل شماره 502: تو با اين لطف طبع و دلربايي

غزل شماره 503: تو پري زاده ندانم ز کجا مي آيي

غزل شماره 504: چه رويست آن که ديدارش ببرد از من شکيبايي

غزل شماره 505: خبرت خرابتر کرد جراحت جدايي

غزل شماره 506: دريچه اي ز بهشتش به روي بگشايي

غزل شماره 507: گرم راحت رساني ور گزايي

غزل شماره 508: مشتاق توام با همه جوري و جفايي

غزل شماره 509: من ندانستم از اول که تو بي مهر و وفايي

غزل شماره 510: نه من تنها گرفتارم به دام زلف زيبايي

غزل شماره 511: هر کس به تماشايي رفتند به صحرايي

غزل شماره 512: همه چشميم تا برون آيي

غزل شماره 513: اي ولوله عشق تو بر هر سر کويي

غزل شماره 514: اي خسته دلم در خم چوگان تو گويي

غزل شماره 515: چه جرم رفت که با ما سخن نمي گويي

غزل شماره 516: کدام کس به تو ماند که گويمت که چنويي

غزل شماره 517: اي حسن خط از دفتر اخلاق تو بابي

غزل شماره 518: تو خون خلق بريزي و روي درتابي

غزل شماره 519: سر آن ندارد امشب که برآيد آفتابي

غزل شماره 520: که دست تشنه مي گيرد به آبي

غزل شماره 521: سل المصانع رکبا تهيم في الفلوات

غزل شماره 522: تو هيچ عهد نبستي که عاقبت نشکستي

غزل شماره 523: همه عمر برندارم سر از اين خمار مستي

غزل شماره 524: يارا قدحي پر کن از آن داروي مستي

غزل شماره 525: اگر مانند رخسارت گلي در بوستانستي

غزل شماره 526: تعالي الله چه رويست آن که گويي آفتابستي

غزل شماره 527: اي باد که بر خاک در دوست گذشتي

غزل شماره 528: ياد مي داري که با من جنگ در سر داشتي

غزل شماره 529: سست پيمانا به يک ره دل ز ما برداشتي

غزل شماره 530: نديدمت که بکردي وفا بدان چه بگفتي

غزل شماره 531: اي از بهشت جزوي و از رحمت آيتي

غزل شماره 532: چون خراباتي نباشد زاهدي

غزل شماره 533: اي باد بامدادي خوش مي روي به شادي

غزل شماره 534: ديدي که وفا به جا نياوردي

غزل شماره 535: مپرس از من که هيچم ياد کردي

غزل شماره 536: مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردي

غزل شماره 537: چه باز در دلت آمد که مهر برکندي

غزل شماره 538: گفتم آهن دلي کنم چندي

غزل شماره 539: نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي

غزل شماره 540: خلاف شرط محبت چه مصلحت ديدي

غزل شماره 541: مگر دگر سخن دشمنان نيوشيدي

غزل شماره 542: آخر نگاهي بازکن وقتي که بر ما بگذري

غزل شماره 543: اي برق اگر به گوشه آن بام بگذري

غزل شماره 544: اي که بر دوستان همي گذري

غزل شماره 545: بخت آيينه ندارم که در او مي نگري

غزل شماره 546: جور بر من مي پسندد دلبري

غزل شماره 547: خانه صاحب نظران مي بري

غزل شماره 548: داني چه گفت مرا آن بلبل سحري

غزل شماره 549: دانمت آستين چرا پيش جمال مي بري

غزل شماره 550: ديدم امروز بر زمين قمري

غزل شماره 551: رفتي و همچنان به خيال من اندري

غزل شماره 552: روي گشاده اي صنم طاقت خلق مي بري

غزل شماره 553: سرو بستاني تو يا مه يا پري

غزل شماره 554: کس درنيامدست بدين خوبي از دري

غزل شماره 555: گر برود به هر قدم در ره ديدنت سري

غزل شماره 556: گر کنم در سر وفات سري

غزل شماره 557: هرگز اين صورت کند صورتگري

غزل شماره 558: هر نوبتم که در نظر اي ماه بگذري

غزل شماره 559: چونست حال بستان اي باد نوبهاري

غزل شماره 560: خبر از عيش ندارد که ندارد ياري

غزل شماره 561: خوش بود ياري و ياري بر کنار سبزه زاري

غزل شماره 562: دو چشم مست تو برداشت رسم هشياري

غزل شماره 563: عمري به بوي ياري کرديم انتظاري

غزل شماره 564: مرا دليست گرفتار عشق دلداري

غزل شماره 565: من از تو روي نپيچم گرم بيازاري

غزل شماره 566: نه تو گفتي که به جاي آرم و گفتم که نياري

غزل شماره 567: اگر به تحفه جانان هزار جان آري

غزل شماره 568: کس از اين نمک ندارد که تو اي غلام داري

غزل شماره 569: حديث يا شکرست آن که در دهان داري

غزل شماره 570: هرگز نبود سرو به بالا که تو داري

غزل شماره 571: تو اگر به حسن دعوي بکني گواه داري

غزل شماره 572: اين چه رفتارست کاراميدن از من مي بري

غزل شماره 573: تو در کمند نيفتاده اي و معذوري

غزل شماره 574: ما بي تو به دل برنزديم آب صبوري

غزل شماره 575: هر سلطنت که خواهي مي کن که دلپذيري

غزل شماره 576: اگر گلاله مشکين ز رخ براندازي

غزل شماره 577: اميدوارم اگر صد رهم بيندازي

غزل شماره 578: تو خود به صحبت امثال ما نپردازي

غزل شماره 579: تا کي اي آتش سودا به سرم برخيزي

غزل شماره 580: گر درون سوخته اي با تو برآرد نفسي

غزل شماره 581: همي زنم نفس سرد بر اميد کسي

غزل شماره 582: يار گرفته ام بسي چون تو نديده ام کسي

غزل شماره 583: ما سپر انداختيم گر تو کمان مي کشي

غزل شماره 584: هرگز آن دل بنميرد که تو جانش باشي

غزل شماره 585: اگر تو پرده بر اين زلف و رخ نمي پوشي

غزل شماره 586: به پايان آمد اين دفتر حکايت همچنان باقي

غزل شماره 587: به قلم راست نيايد صفت مشتاقي

غزل شماره 588: عمرم به آخر آمد عشقم هنوز باقي

غزل شماره 589: دل ديوانگيم هست و سر ناباکي

غزل شماره 590: عشق جانان در جهان هرگز نبودي کاشکي

غزل شماره 591: سخت زيبا مي روي يک بارگي

غزل شماره 592: روي بپوش اي قمر خانگي

غزل شماره 593: بسم از هوا گرفتن که پري نماند و بالي

غزل شماره 594: ترحم ذلتي يا ذا المعالي

غزل شماره 595: هرگز حسد نبردم بر منصبي و مالي

غزل شماره 596: مرا تو جان عزيزي و يار محترمي

غزل شماره 597: بسيار سفر بايد تا پخته شود خامي

غزل شماره 598: تو کدامي و چه نامي که چنين خوب خرامي

غزل شماره 599: چون تنگ نباشد دل مسکين حمامي

غزل شماره 600: صاحب نظر نباشد دربند نيک نامي

غزل شماره 601: اي دريغا گر شبي در بر خرابت ديدمي

غزل شماره 602: آسوده خاطرم که تو در خاطر مني

غزل شماره 603: اگر تو ميل محبت کني و گر نکني

غزل شماره 604: زنده بي دوست خفته در وطني

غزل شماره 605: سروقدي ميان انجمني

غزل شماره 606: کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر مني

غزل شماره 607: من چرا دل به تو دادم که دلم مي شکني

غزل شماره 608: اي سرو حديقه معاني

غزل شماره 609: بر آنم گر تو بازآيي که در پايت کنم جاني

غزل شماره 610: بنده ام گر به لطف مي خواني

غزل شماره 611: بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستاني

غزل شماره 612: جمعي که تو در ميان ايشاني

غزل شماره 613: ذوقي چنان ندارد بي دوست زندگاني

غزل شماره 614: کبر يک سو نه اگر شاهد درويشاني

غزل شماره 615: ندانمت به حقيقت که در جهان به که ماني

غزل شماره 616: نگويم آب و گلست آن وجود روحاني

غزل شماره 617: نه طريق دوستانست و نه شرط مهرباني

غزل شماره 618: همه کس را تن و اندام و جمالست و جواني

غزل شماره 619: چرا به سرکشي از من عنان بگرداني

غزل شماره 620: فرخ صباح آن که تو بر وي نظر کني

غزل شماره 621: سرو ايستاده به چو تو رفتار مي کني

غزل شماره 622: چشم رضا و مرحمت بر همه باز مي کني

غزل شماره 623: ديدار مي نمايي و پرهيز مي کني

غزل شماره 624: روزي به زنخدانت گفتم به سيميني

غزل شماره 625: شبست و شاهد و شمع و شراب و شيريني

غزل شماره 626: امروز چناني اي پري روي

غزل شماره 627: خواهم اندر پايش افتادن چو گوي

غزل شماره 628: تا کي روم از عشق تو شوريده به هر سوي

غزل شماره 629: گلست آن ياسمن يا ماه يا روي

غزل شماره 630: مرحبا اي نسيم عنبربوي

غزل شماره 631: وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوي

غزل شماره 632: سرو سيمينا به صحرا مي روي

غزل شماره 633: اي باد صبحدم خبر دلستان بگوي

غزل شماره 634: اي که به حسن قامتت سرو نديده ام سهي

غزل شماره 635: اگرم حيات بخشي و گرم هلاک خواهي

غزل شماره 636: نشنيده ام که ماهي بر سر نهد کلاهي

غزل شماره 637: ندانم از من خسته جگر چه مي خواهي